Niettegenstaande de dreiging van de weersgoden om vandaag lelijk huis te houden in Vlaanderen, trokken wij gelaarsd en gespoord richting Scheldestad om er te genieten van het Rhythm ‘n’ Blues Festival Antwerpen 2011. Het leek aanvankelijk of dit festival vandaag alles tegen had, maar na afloop kunnen wij toch getuigen van een heel fijne happening met weinig tegenvallers. Die minpuntjes waren er wel bij het krieken van de dag : een rudimentaire website met ietwat weinig relevante info over het gebeuren vandaag (geen updates, bv over het afsluiten van de toegangsweg wegens de Iron Man Marathon, geen vermelding van de aanwezigheid van een indrukwekkende tent, waardoor waarschijnlijk veel toevallige bezoekers thuis bleven vanwege het weer, geen foto’s van de toch wel prachtige locatie met indrukwekkende skyline langs de linkeroever, geen vermelding dat de pers wel degelijk een naburige parking kon gebruiken – ik stond geparkeerd op 2 km van de festivalweide). Enfin, tot zover de kleine ongemakken waar overigens in de toekomst allicht rekening mee gehouden wordt. Dit festival krijgt immers een heel mooie score verder. Ticket- en drankprijzen zijn heel aanvaardbaar, catering en toiletten picobello, gratis toegang en opvang voor kinderen, een prachtige halfopen tent, een heel prachtige festivalweide met mooie vergezichten langs de Schelde, een heel vriendelijke ontvangst, een mooi podium met fijne belichting, stipte uurregeling, en een breedschalig en boeiend programma, met groepen die één voor één duidelijk genoten van de gezellige sfeer. Tot zover de indrukken over dit lovenswaardig initiatief. Let the music begin.

The Roadrunners

Belgisch powerbluestrio. Vanaf de eerste noten was de trend gezet : Stevie Ray Vaughan, Jimmy Hendrix, Eric Clapton passeren de revue. Zowel in de songs (vb Further up on the road) als in het gitaarwerk is de stijl gezet. Een functionele ritmesectie begeleidt het uitermate stevige gitaarwerk van 1 of 2 gitaristen, die duidelijk naar hun grootmeesters geluisterd hebben. Heel zeker technisch talent en vakkennis, maar toch een beetje gebrek aan authenticiteit. Ik bleef een beetje op mijn honger zitten, want zowel bij de (overigens goed uitgevoerde) covers als het eigen werk bleef ik achter met de opmerking : dit hebben wij eigenlijk allemaal al gehoord. Misschien moet deze groep nog wat op zoek naar een eigen imago. Toch een pluim voor deze opener, want vakkundig en gedreven op het podium.

Rusty Roots
Voor de Belgische bluesfanaat mag dit Limburgs gezelschap geen nieuws meer zijn. Reeds jaren is deze band één van de beste bluesacts van het land. Deze mannen halen de grootste zwartkijkers uit hun diepste depressie. Good time blues van het hoogste niveau, zowel inhoudelijk als muziektechnisch. Begeleiding van drums en bas/contrabas waar je geen speld tussen krijgt, onopvallend maar toch heel aanwezig in de muziek. Een paar tientallen aanwezigen kunnen een eerste maal op het danspodium. Vroeger zag ik deze mannen met een hammondorganist, maar nu gaan ze met een 2e gitarist / mondharmonica / backing vocals te werk. Da’s natuurlijk een grote uitbreiding van het instrumentarium, en het heeft de groep geen windeieren gelegd. Hun eigen repertoire staat als een huis, hier wordt muziek bedreven. Gitaarwerk van de bovenste plank krijg je ook van de leadgitaar, geboren als talent en getogen in de blues. Dit gitaarspel is van het zuiverste water. En dan is er natuurlijk zang, gedrevenheid en fun als kers op de taart. Een prachtige stem met heel eigen karakter, blues maar toch heel muzikaal, het maakt de groep af. Deze groep blinkt uit in virtuositeit, maar bovenal zit de muziek, niemand loopt in elkaars weg, en de nummers blijven duidelijk bij. This is a winner ! Fotoalbum (Frank Jacobs)

Philip Sayce
Uit ander hout gesneden is het Californische gitaartrio Philip Sayce. Te katalogeren onder american mainstream heavy rock. Deze muziek draait rond ’s mans gitaarspel, dat is van meet af aan duidelijk. Sterke songs met een volwassen producing, dit is geen simpel rockbandje ! Bas (wow), drums en gitaar maken samen de muziek en sound, hier zijn 3 talenten aan het werk. Walter Trout is nooit ver weg, niet in de gitaarstijl maar ook niet in de typische ellenlange solo’s. De groep levert een sterke set met eigen songs en enkele covers (Cinammon Girl van Neil Young), met misschien net iets te veel technisch gitaarwerk en ietwat te weinig verhaal in de solo’s. Een heel verdienstelijke ‘technische’ band dus, geen hardrock, geen blues, maar toch welkom op dit festival. Een cadeau voor gitaarliefhebbers onder het publiek, dat eigenlijk in veel te klein aantal aanwezig is, afwezigen op dit festival hebben duidelijk iets gemist.

Howlin’ Bill
Changement de decor. De Antwerpse Howlin’ Bill maakt zijn opwachting. Ondertussen gekend in binnen- en buitenland, is deze band allang niet meer aan zijn proefstuk toe. Zowat alle strekkingen binnen de bluesmuziek passeren de revue. Gezelligheid en sfeer kenmerken de groep, met fijn gitaarwerk, heel veel harmonica, een bluesy stem, feelgood ritmische begeleiding. De band is een partyshaker, en als je dan al niet de grootste danser bent, lokt de man zelf je wel uit je luie stoel. Heel verdienstelijk op dit festival, maar zet deze band in een bomvolle gezellige bluesclub en je beleeft een onvergetelijke nacht. Zowel covers als eigen nummers nemen je mee langs een breed pad van bluesstijlen als chicagoblues, texas, Louisiana, boogie, swing, slow blues …

James Hunter
Soul time. Fijne alltime feelgood soul music volgens de beste traditie. James Hunter en zijn band klinken als een band die zichzelf relativeert, met muziek die de meest gezellige vibes teweegbrengt en je even jezelf doet vergeten. 50’s & 60’s Music met contrabas, saxen, piano en een uiterst aimabele frontman. Sam Cooke was haast lijfelijk aanwezig en zou allicht zeggen ‘dat het goed was’. Of hoe je van een festival een feest moet maken. Van Morrison loodste hem in de muziek, Allen Toussaint speelt piano en zingt op zijn nieuwste cd, en de meest lovende kritieken bejubelen zijn optredens. Terecht, want deze muziek pakt je bij de hand en leidt je naar de dansvloer. Geen vergane glorie dus, deze soulmusic, en wanneer gebracht door James Hunter en zijn voortreffelijke band, zijn Stax en Motown heel dichtbij. Terecht met bisnummers op dit festival. Terloops : heel voortreffelijke saxpartijen en dito solo’s, naast de uiterst aanstekelijke stem van de man zelf. Doorleefd tot op het bot, en iedereen in de tent op de dans. Misschien wel de topper van dit festival.

Elvin Bishop
Laat je niet verrassen ! Elvin Bishop is de jeudjaren reeds een tijdje voorbij, maar op het podium heeft zijn muziek aan niets ingeboet. Met een uitgebreide band kwam hij zich in Antwerpen presenteren. Op volle kracht, op zijn amerikaans, en met goesting. Bues en rock and roll zoals het moet. Zijn kracht ligt niet in zijn stem, maar zijn muziek raakt je direct in het hart. In zijn carrière speelde hij met de grootsten en zijn albums werden altijd meer dan goed verkocht. En dat vertaalt zich ook vanavond. Zijn begeleidingsband bestaat uit jonge en oude rotten in het vak, en de muziek is opvallend fris gebracht. Hier stelt niemand zich een vraag, dit is een mooie afsluiter van een heel leuk festival, dat een fijne staalkaart bracht van bluesmuziek vandaag.

Ondanks de tegenvallende publieke opkomst (weersvoorspelling) is het Rythm ‘n’ Blues Festival Antwerpen een heel lovenswaardig initiatief. Het festival is zoveel meer dan een concert. De locatie is gewoonweg schitterend (zeker nu de tent bescherming biedt tegen het weer) en gemakkelijk bereikbaar als je van verder komt. Alle faciliteiten en randgebeuren die je heden ten dage mag verwachten zijn kwalitatief aanwezig, en de affiche mag er meer dan gerust zijn. Op naar een volgende editie, dit is een must-see !