31ste Chicago Blues Festival – 13 tot 15 juni 2014 – Grant Park, Chicago, Illinois
De 31ste uitgave van het Chicago Bluesfest kon in uitstekende klimatologische omstandigheden worden afgewerkt. Er was zonneschijn in overvloed en dit had tot gevolg dat er een enorme massa bluesliefhebbers naar Grant Park in Chicago was afgezakt om er van uitstekende muziek te genieten. Enkel op de laatste festivaldag hing er enige regendreiging in de lucht, maar meer dan enkele druppels werd er niet geproduceerd. De aan de gang zijnde concerten konden netjes doorgang vinden.
.
Het thema dit jaar was ‘Blues By The Lake’. Je kan onmogelijk alle concerten meepikken en soms wandel je dan even rond om op die manier bluesklanken te absorberen, maar het viel mij toch op dat ik, meer dan op andere jaren, bij één bepaald concert bleef plakken en op die manier van begin tot einde getuige was van bepaalde optredens.
In feite waren er dit jaar zes podia, want er was ook het ‘Meet Me In Memphis’ Blues Pavilion‘ waar dagelijks vijf concertjes van elk een half uur werden afgewerkt. Wie in de tent een zitje kon veroveren kon daar iets eten en drinken en genieten van de muziek.
Vrijdag 13 juni 2014
Het is niet altijd voor de handliggend om op een relaxte manier post te vatten voor de ‘Windy City Blues Society Stage’ omdat de bluesliefhebbers zich daar nogal kunnen verdringen. Daarom kies ik dit podium vroeg op de dag uit om er getuige te zijn van een uitstekend optreden van Low-Reen & The Maxwell Street Market Blues Band, een hele mond vol.
Deze jongeren, met twee vrouwelijke leden in hun midden, konden mij overtuigen met nummers als ‘Don’t Bother My Car’ en ‘My Babe’.
Ik ben dan onmiddellijk doorgewandeld naar de Pepsi Front Porch Stage waar het tijd was voor de zeventiende editie van ‘Blues In The Schools’. Katherine Davis en Eric Noden mogen terecht fier zijn op hun werk met de pagaddertjes van de Stone Academy. Dit is een uitgelezen manier om de Blues te helpen overleven en de ukken vergrepen zich op een aandoenlijke manier aan bluesklassiekers zoals ‘Sweet Home Chicago’, Let The Good Times Roll’ en ‘Gonna Walk Till I Find My Way Back Home’ van Brownie McGee. ‘Blues In The Schools’ is en evenement dat ik in geen geval wil missen en ik krijg nog steeds kippenvel van die jonge spruitjes die mooi tegelijk (nou ja!) op hun mondharmonica blazen.
Ik ben dan maar rond de Pepsi Frontporch Stage blijven hangen want om 13u30 was het de beurt aan Harmonica Hinds om zijn ding te doen. Harmonica Hinds zal wel nooit het zangconcours op de Koningin Elisabeth Wedstriid winnen, maar het komt bij hem vanuit de buik. Hij is een uitstekende harmonicaspeler en hij wordt erg knap begeleid door ondermeer de gitaristen Eddie Taylor Jr. en de onvolprezen Rick Kreher. Op hun setlist stonden nummers als ‘Full Moon’, ‘If Speed Was Just A Thought’, ‘Don’t You Steal My Money’ en ‘Sail On’ waarop Rick Kreher een sublieme slidesolo speelt.
.
Het was lang geleden dat ik James Armstrong nog eens aan het werk had gezien, ik geloof in Peer, samen met Johnny Dyer. Armstrong is afkomstig van Los Angeles en woont momenteel in Santa Monica. Hij bracht op de ‘Bud Light Crossroads Stage’ vooral tracks uit zijn jongste twee cd’s ‘Blues On The Border’ en ‘Guitar Angels’ met een splijtende vertolking van ‘Everything Good To Ya’ als blikvanger.
.
.
Ik moet bekennen dat ik nooit eerder had gehoord van Mr. Sipp, maar vorig jaar trad hij op het bluesfestival op onder zijn echte naam Castro Coleman, meer bepaald op zaterdag 8 juni 2013 op het Mississippi Juke Joint podium, nu omgedoopt tot ‘Jackson, Mississippi Rhythm & Blues Stage’. De man heeft en goede stem en liet dit duidelijk horen in songs als ‘It’s My Guitar’, ‘Can I Ride?’ en ‘Miss Jones’. Door dat ik een beetje bij James Armstrong was blijven hangen kon ik enkel maar de laatste drie songs van Mr. Sipp tot mij nemen, maar toch voldoende om van ’s mans capaciteiten overtuigd te zijn.
Het was echter tijd om mij naar de ‘Pepsi Front Porch Stage’ te begeven waar om 16u30 de fantastische Mark Hummel en Billy Boy Arnold om hun beurt zich de ziel uit het lijf bliezen op harmonica en een gave vocale prestatie neerzetten met nummers als ‘Just Keep Lovin’ Her’ en ‘Baby, Take A Walk’. Zij werden daarbij begeleid door een eliteband met namen als Billy Flynn (gitaar), R.W. Grigsby (bas), Johnny Iguana (fantastisch op dreef aan de piano) en Kenny ‘Beedy Eyes’ Smith (drums).
En dan repten we ons naar de ‘Petrillo Music Shell’ waar Jo Watson reeds het Amerikaans volkslied aan het zingen was. Op de ‘Petrillo Music Shell’ mochten de ‘Carolina Chocolate Drops’ de pits afbijten en ze deden dit met klasse. Van de originele bezetting blijft enkel de mooie Rhiannon Giddens nog over. De Carolina Chocolate Drops zorgden voor een totale show met dansers en hun houten ‘bones’. Hier en daar hoorde ik de opmerking dat dit niets meer met de blues had te maken, maar toch was dit optreden meer dan de moeite waard. Zij kregen in ieder geval een staande ovatie vanuit het publiek voor songs als ‘Country Girl’, ‘Jack O’ Diamonds’ en ‘Otis Taylor kun je een beetje in dezelfde muzikale klasse onderbrengen. Cassie Taylor trok de show op gang met de fiddle en op gitaar hadden we niemand minder dan Alvin ‘Youngblood’ Hart. Zij brachten ons ‘Hey Joe’, ‘Amazing Grace’ en ‘Rain So Hard’, dit laatste nummer is een track uit de klassieker ‘White African’. Het ganse concert genoot van een uitstekende klankkwaliteit.
Om de eerste festivaldag af te sluiten konden de liefhebbers van de traditionele Chicago blues hun hartje ophalen. Inderdaad, niemand minder dan de blueslegenden Sam Lay, Billy Boy Arnold, Marcella Detroit, Mark Hummel, Johnny Iguana, Billy Branch, Omar Coleman, Billy Flynn, Kenny ‘Beedy Eyes’ Smith en The Siegel-Schwall Blues Band hadden verzamelen geblazen om honderd jaar John Lee ‘Sonny Boy’ Williamson te herdenken. Onverwacht was ook de zieke Harvey Mandel op het podium komen postvatten.
Het viel mij op dat Marcella Detroit een nummer bracht dat in de verste verte niets met Sonny Boy Williamson te maken heeft (een supertrage versie van ‘Cry To Me’ van Solomon Burke).
Maar verder was dit op en top genieten. Vooral Corky Siegel was in topconditie.
Dit concert mondde uit in een revue zoals je er enkel maar in de States kunt meemaken.
Een fantastische afsluiter van dag één.
Zaterdag 14 juni 2014
We konden de ganse zaterdag genieten van een zonovergoten Grant Park. Het eerste optreden dat ik voor zaterdag had aangekruist was dat van Vance Kelly and The Back Street Blues Band op de ‘Bud Light Crossroads Stage’.. Wanneer je enkel op zijn setlist zou voortgaan zou je zeggen dat Vance Kelly op veilig speelde. Hij bracht namelijk songs zoals ‘Little Red Rooster’, ‘The Blues Is All Right’, ‘Sex Machine’, en daarbij nog eens een Al Green en Stevie Wonder medley. Vance Kelly bracht die songs echter op een manier die je kippenvel bezorgde. Ik klasseer Vance Kelly dan ook bij de absolute uitblinkers van het festival en ik sta met die mening niet alleen. Hij zong ook de titeltrack van zijn jongste cd ‘I’d Rather Be With You’. Dit optreden was dynamiet. De drummer sloeg daarbij zelfs zijn drumstick aan flarden. Zijn versie van ‘Purple Rain’ deed Prince alle eer aan en bij ‘My Girl’ voerde Vance Kelly ons met enige weemoed terug naar de sixties.
Vance Kelly kreeg dan ook uitzonderlijk de eer om met een bisnummer uit te pakken en dit werd dan ‘The Thrill Is Gone’. Van een uitstekend optreden gesproken!
Van de ‘Bud Light Crossroads Stage’ naar de ‘Jackson, Mississippi Rhythm & Blues Stage’ is het niet zo ver wandelen zodat ik even halt kon houden voor de zevenkoppige band die zich ‘Southern Komfort Brass Band’ noemde. Deze band werd opgericht in Jackson, Mississippi maar hun muziek richt zich vooral op New Orleans. In die stijl speelden ze een heel mooie versie van ‘Let’s Stay Together’ (Al Green).
De heren van de Southern Komfort Brass Band’ amuseerden zich kostelijk op het podium, maar het schoot mij plots te binnen dat Selwyn Birchwood op de ‘Bud Light Crossroads Stage’ wel eens de grote revelatie van het festival zou kunnen zijn. En ja, hoor…dit werd hij ook. De uit Florida afkomstige Birchwood werd ontdekt door lap steel specialist Sonny Rhodes. In 2013 ontving Selwyn Birchwood de ‘Albert King Award’ voor beste gitarist. Hij vloog er van bij de start onmiddellijk in en hij bracht ons vooral tracks uit zijn superieure cd ‘Don’t Call No Ambulance’ (op Alligator Records). Selwyn Birchwood ontkrachtte met klem de bewering dat de blues op apegapen ligt en samen met nieuw talent als Toronzo Cannon, Giles Corey, Jarekus Singleton, Mike Wheeler en Sugaray Rayford (doodjammer dat we Eric ‘Guitar’ Davis uit dit lijstje moeten schrappen) zorgt Selwyn er voor dat de aflossing van de blueswacht in Chicago een feit is. Selwyn Birchwood kan steeds op een strakke begeleiding terugvallen met Regi Oliver (sax), Donald ‘Huff’ Wright (bas) en Curtis Nutall (drums).
Heren festivalinrichters in de lage landen, noteer in uw notaboekje de naam van Selwyn Birchwood in vette letters. Bruce Iglauer van Alligator Records is er vast van overtuigd dat hij een goudhaantje in zijn stal heeft binnengehaald.
We zijn dan maar voor de ‘Bud Light Crossroads Stage’ blijven staan want om 16u30 was het tijd voor Chicago Blues Divas en die hebben ons evenmin ontgoocheld. Deze divas waren Peaches Staten (met het zinderende zydeco nummer ‘Gotta Find My Man’ en ‘It Must Be Love’), Deitra Farr (die grote dame zong ondermeer ‘The Searching Is Over’) en Nellie ‘Tiger’ Travis (zij bracht hulde aan Koko Taylor met ‘Koko, The Queen Of The Blues’).
We mogen echter niet vergeten dat die drie bluesdiva’s op een schitterende manier werden begeleid door de Mike Wheeler Band.
Het was echter de hoogste tijd om post te vatten bij de Petrillo Music Shell waar de in geel-zwarte outfit gestoken band van Theo Huff de show opende met het mooie ‘It’s A Good Thing I Met You’. Verder putte hij vooral uit zijn cd ‘Now Is The Time’. Ook van deze nieuwkomer mag de naam best onthouden worden.
Willie Clayton, afkomstig uit Indianola, Mississippi, is en oude bekende voor alle bluesliefhebbers die jaarlijks trouw de Blues Estafette in Utrecht bezochten. Op de playlist van Willie Clayton stonden ondermeer ‘I Am Rhythm & Blues’, ‘Tell Me’ en ‘What A Way To Put It’. Hij bracht eveneens uitgebreid hulde aan Bobby ‘Blue’ Bland met ondermeer een uitstekende versie van het supermooie ‘Ain’t No Love In The Heart Of The City’.
Bettye Lavette, in en strak zwart pak gestoken, was een perfecte afsluiter van de tweede festivaldag. Ze onderhield een optimaal contact met haar publiek en bij de vertolking van haar grote hit ‘Let Me Down Easy’ werd ze zelfs even heel emotioneel.
Bettye Lavette zorgde voor een subtiel orgelpunt van een bijzonder mooie avond, waarvoor ze vanuit de menigte een staande ovatie terugkreeg.
.
.
Zondag 15 juni 2014
Ik zette om 11u15 onder een stralende zon mijn schreden richting Bud Light Crossroad Stage waar ik mij er kon van overtuigen dat The Homemade Jamz (zoals ze nu afgekort stonden geprogrammeerd) uit Tupelo, Mississippi hun kinderschoenen inderdaad waren ontgroeid.
Ryan Perry (zang en gitaar) en zijn jongere broer Kyle (bas) spelen nog steeds op instrumenten die hun vader Renaud met behulp van uitlaatbuizen in elkaar heeft geflanst, maar ze hebben wel aan maturiteit gewonnen. Ook het drumspel van zus Taya heeft aan trefzekerheid gewonnen. Het heeft er de schijn van dat The Homemade Jamz voor de grote doorbraak staan. Het publiek ging spontaan aan het dansen op de tonen van ondermeer ‘Mississippi Hill Country’, ‘Bad Bad Feeling’, ‘Ain’t No Sunshine’ en ‘Grits Ain’t Groceries’.
Diamond Jim Greene heeft bij mij altijd in de bovenste schuif gelegen omdat ik in het verleden uitermate onderhoudende solo concerten (onder andere in ‘House Of Blues’) mocht meemaken. Nu kreeg zijn optreden op de ‘Pepsi Front Porch Stage’ er nog een dimensie bij doordat hij de hulp kreeg van Steve Hays (bas) en Erwin Helfer (piano). Zij brachten ons ‘Deal Going Down’ en het grappige ‘My Baby Bought The Whiskey Store’. Een paar uur later zou Diamond Jim Greene zijn prestatie nog eens overdoen in het ‘Meet Me In Memphis Blues Pavilion’ Pikant detail: Erwin Helfer was met de fiets naar her festivalterrein afgezakt.
Op de ‘Jackson Mississippi Rhythm & Blues Stage’ was Pat Brown al aan haar set begonnen. Ze stak in een gifgroen kleedje, maar dat nam niet weg dat Pat wel degelijk kan zingen. Ze bewees dit met songs als ‘Till You Get Enough Of Me’ en ‘Bad By Myself’, waarbij ze vocale medewerking van het publiek kreeg.
Op de ‘Bud Light Crossroads Stage’ was het de beurt aan die andere grote ‘Coming Man’ Mike Wheeler. Hij is stilletjes aan een grote meneer in Chicago aan het worden en de songs uit zijn repertoire zoals ‘Here I Am’, ‘Big Mistake’, ‘Self Made Man’, en ‘You’re Doing Wrong’ beginnen een hit status te krijgen. Zijn begeleidingsband deed het zondag eveneens fenomenaal met de grappige Larry Williams op bas, de stoïcijnse Brian James aan de keyboards en Cleo Cole op drums. Deze mensen zijn bijzonder goed op elkaar ingespeeld. Mike Wheeler is één van de weinige ‘youngsters’ die ons land al aandeden. Van ons mag hij steeds terugkomen.
In versnelde pas ging het dan weer richting ‘Pepsi Front Porch Stage’ waar enkele reuzen van de Chicago blues zoals Bob Stroger (zang en bas), Barrelhouse Chuck (piano), Billy Flynn (gitaar) en Kenny ‘Beedy Eyes’ Smith (drums) voor enige animo zorgden onder de naam ‘Chicago Delta Blues Band’. Zij brachten voornamelijk nummers uit de splinternieuwe cd ‘Keepin’ It Together’ van Bob Stroger en Kenny ‘Beedy Eyes’ Smith zoals ‘Sweet So Sweet’ en ‘Born In Missouri’.
Zondag is het een drukke dag geworden want om 16u wilde ik ook nog Dorothy Moore op de ‘Jackson, Mississippi Stage’ aan het werk zien. Dorothy Moore had in 1976 een miljoenen verkopende pop hit met ‘Misty Blue’ en die zong ze dan ook met volle overgave. Andere fraaie soulnummers op haar setlist waren ‘Lover Girl’, Let The Healing Begin’ en Nosey Neighbours’ (van Eddie Floyd). Even zag het er naar uit dat we regen zouden krijgen, maar dit bleef beperkt tot wat licht gedruppel en al vlug maakte de zon opnieuw haar opwachting.
Als laatste halte voor de Petrillo Shell was er dan op de ‘Pepsi Front Porch Stage’ nog het optreden van Sugar Blue. Hij probeerde zijn riff van ‘Miss You’ (The Rolling Stones) nog eens uit en overtuigde ons verder van zijn kunnen met ondermeer ‘Messin’ With The Kid’, Walking Alone’ en ‘Swing Chicken’. Hierbij speelde de fantastische Rico McFarland (gitaar) zich in de kijker. In zijn band troffen we verder ook nog zijn echtgenote Ilara Lantieri (bas) en James Knowles (drums) aan.
En dan was het de hoogste tijd voor de laatste avond aan de Petrillo Shell. En die avond begon stevig rockend met Nikki Hill. Zij pakte het publiek in met ondermeer ‘Ask Yourself’, ‘I Know (van Barbara George), ‘Gotta Find My Baby’ en ‘Strapped To The Beat’. Nikki Hill deed mij soms denken aan Wanda Jackson in haar glorieperiode en ze had ook nog een stomende versie van Chuck Berry’s ‘Sweet Little Rock & Roller’ in petto.
Aaron Neville kan een aardig stukje zingen, dat moeten we aan niemand meer vertellen. Hij kneedde zondagavond enkele klassiekers naar zijn niet geringe stembereik zoals ‘It’s All Right’(van The Impressions), Summertime’, ‘Everybody Plays The Fool’ (van The Main Ingredient’), ‘Cisco Kid (War) en ‘Don’t Know Much’, één van zijn hits die hij samen opnam met Linda Ronstadt. Allemaal heel fraai, maar wie graag ‘Yellow Moon’ of ‘Tell It Like It Is’ had gehoord bleef een beetje op zijn honger zitten.
.
De grote finale van het 31ste Bluesfest was echter voorbehouden voor hét icoon van New Orleans, Dr. John, The Nighttripper. Hij stak van wal met het swingende ‘Iko, Iko’, een bewerking van ‘Jock-A-Mo’ een klassieker uit 1953 van Sugar Boy Crawford. En vanaf dan was er geen houden meer aan. Een avondje New Orleans in Chicago met als hoogtepunt de grootste hit van Mac Rebennack (de echte naam van Dr. John), ‘Right Place, Wrong Time’. Spijtig genoeg ontbrak zijn andere grote hit ‘Such A Night’ op de playlist. Maar niet getreurd, Dit was een waardige afsluiter van een grandioos drie dagen durende bluesfeest.
Volgend jaar zal het thema Honderd jaar Muddy Waters zijn. We kijken er nu reeds naar uit en hopen dit te mogen meemaken. Nu genieten we nog enkele weken na van alles wat we hier in het fantastische Chicago hoorden en zagen en dit was weer eens heel wat!
Tekst : Ivan Van Belleghem
i.s.m. keysandchords.com
liveactsbelgium.com 
One comment
Reacties zijn gesloten.