Vroeger spraken we over het Belgian Rhythm & Blues festival, maar momenteel houden we het simpelweg bij Blues Peer en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Het festival is nu aan zijn dertigste uitgave toe en voor die gelegenheid werd er een dubbele cd, die de aanschaf meer dan waard is, uitgebracht met daarop niets dan artiesten die gedurende die dertig jaar in Peer de revue zijn gepasseerd. Jan Meurs en zijn ploeg zijn samen met Radio 1 de archieven ingedoken om enkele schitterende parels bijeen te zoeken en zodoende die feestelijke cd te kunnen samenstellen. De samenstellers waren er zelf over verwonderd welke legendarische artiesten ooit hebben opgetreden in Peer. Lees er trouwens de rubriek ‘History’ van de smaakvolle festivalbrochure eens op na en je gaat eveneens verwonderd zijn.
Op zaterdag 19 juli werd het programma in gloeiend hete, zeg maar tropische weersomstandigheden afgewerkt. Mede dank zij de mooie bierpotten met daarop het nieuwe logo van Blues Peer piekte het bier en frisdrankenverbruik naar ongekende hoogten.
Zaterdag mochten we dan ook spreken over een onvervalste topdag.
STACKHOUSE
In Peer houden ze zich graag strak aan het voorziene tijdsschema en om klokslag twaalf uur verschenen onze noorderburen van Stackhouse op het podium. Er werd voor een nieuwigheid gezorgd bij de aankondiging van de verschillende acts. Jan De Smet van de ter ziele gegane Nieuwe Snaar mocht de hem opgelegde taak… al zingend uitvoeren. ‘Even dacht ik dat ik ging flauwvallen van de hitte op dat podium’ verklaarde de frontman van Stackhouse, Machiel Meyers (zang, harmonica) achteraf, maar alles bij elkaar mag de band op een goede prestatie terugblikken. Michiel Meyers, samen met Emiel van Pelt (gitaar), Willem van Dullemen (gitaar), Fred van Unen (bas) en Bert Post (drums), opende met het stevige ‘Serve And Protect’ en vervolgden met meerdere tracks uit hun cd ‘Big Fish Boogie’ zoals ‘She Just Wants A Man’. Met ‘Fine Little Mama’ van Elmore James brachten de jongens van Stackhouse ook hulde aan de pas overleden Johnny Winter.
Ook de uit Birmingham, Engeland afkomstige Joanne Shaw Taylor ging er nogal fors tegenaan en ze keek op geen decibel meer of minder. Met nummers als ‘’Same As It Never Was’ en ‘Dead And Gone’ kreeg ze het publiek helemaal op haar hand. Voor mij was dit de gelegenheid om de catering even uit te testen.
.
.
We hebben Deitra Farr al dikwijls in haar thuishaven in Chicago aan het werk gezien en het voelde even onwennig aan om haar nu met een Europese toerband op het podium zien te staan. Deitra Farr werd echter adequaat van begeleiding voorzien door het schitterende duo Alex Schultz (gitaar) en Raphael Wressing (Hammond orgel). Ook de blazerssectie met Sebastian Grimus (sax) en Werner Wurm (trombone) gaf een meerwaarde aan prachtige songs zoals ‘The Search Is Over’. Ook de trage versie van ‘Worried Life Blues’ mocht er best zijn. Voor de rest stond de mooie stem van Deitra Farr centraal.
En zo werd het kwart na vier en tijd voor een eerste absolute hoogtepunt van de dag. Daar zorgde het legendarische trio uit San Diego, Californië The Paladins voor. De jaren schijnen geen vat te hebben op Dave Gonzales (zang, gitaar),Thomas Yearsley (double bas) en Brian Fahey (drums) en ze maken er geen geheim van dat ze graag in Peer optreden. The Paladins raasden als een wervelwind door hun schitterende repertoire met klappers als ‘Looking For A Girl Like You’, Mercy’, ‘Irene’ en ‘Fifteen Days Under The Hood’. Deze laatste twee nummers komen uit hun fantastische, maar spijtig genoeg haast onvindbare cd ‘Rejivinated’.
Hun signatuur nummers zoals ‘Let’s Buzz’ en Goin’ Down To Big Mary’s’ mochten evenmin op de setlist ontbreken. De tent stond haast op zijn kop, maar tot grote ontgoocheling van de fans kon er geen tijd worden vrijgemaakt voor eventuele bisnummers.
De bloedstollend mooie Ana Popovic verscheen in een knalrode, spannende jurk op het podium. Ze pakte de zaken ook nogal stevig aan met ondermeer ‘Ana’s Shuffle’ en ‘Sweet Summer Rain’. Ana Popovic bracht ook hulde aan Stevie Ray Vaughan met het ingetogen instrumentale ‘Riviera Paradise’.
.
.
.
Voor wie er nog zou aan twijfelen, Sonny Landreth uit Lafayette, Louisiana behoort tot de absolute wereldtop van de slide gitaristen. Eric Clapton zou anders nooit het podium met hem willen delen op zijn Crossroads Guitar Festival 2010 in Chicago.
In Peer werd Sonny Landreth begeleid door Dave Ronson (bas) en Brian Brignac (drums). Hij stak meteen goed van wal met enkele instrumentale nummers waarbij hij ruimschoots zijn sublieme techniek etaleerde. Het gitaarspel van Sonny Landreth is zwaar beïnvloed door de cajun en zydeco muziek en klinkt bijwijlen net als een viool. Hij bewijst dit in nummers als ‘Levee Town’, ‘The U.S.S. Zydecoldsmobile’ en ‘Promised Land’ (niet het Chuck Berry nummer). Het hoogtepunt bij het optreden van Sonny Landreth kwam er echter toen Ana Popovic voor instrumentale hulp terug op het podium verscheen, in haar voetspoor gevolgd door de Canadese blueszangeres Layla Zoe. Het drietal bracht een schitterende versie van ‘Walking Blues’. Later, onze terugkeer naar huis, hoorden we Jan Sprengers op Radio 1 hierop terugkomen en hij bracht daarbij het ganse nummer. Pas toen drong het tot ons door wat voor een uniek moment we daar in Peer hebben meegemaakt.
Met afsluiter Los Lobos weet je nooit op voorhand hoe hun optreden zal verlopen. Ze kunnen subliem zijn, maar ze kunnen er ook met hun klak naar gooien. Wel, zaterdagavond waren ze subliem. En als Jan Sprengers het zegt zal het wel juist zijn.
De huidige bezetting van Los Lobos ziet er uit als volgt: David Hidalgo (zang, gitaar), Cesar Rosas (zang, gitaar, bajo sexto), Conrad Lozano (bas), Louie Perez (Zang, gitaar), Steve Berlin (keys en sax) en Enrique ‘Bugs’ Gonzalez (drums).
Ze begonnen er aan in de hoogste versnelling met ‘Evangeline’ en lieten daarna ‘Papa Was A rolling Stone’ naadlos overgaan in ‘Oye Como Va’. Wanneer Los Lobos ‘The Neighbourhood’ aansneden, mochten ze daarbij op de hulp rekenen van Sonny Landreth. Het leek wel de avond van de Jam sessies te zijn.
Niettegenstaande het feit dat we opnieuw een fantastische festivaldag hadden meegemaakt, werden er enkele wanklanken uit het kamp van de fotografen opgetekend. Er was gezegd dat bij iedere act enkel maar bij de eerste drie nummers kiekjes mochten worden geschoten. Tot we dan aan Los Lobos aankwamen. Dan mocht er plots enkel bij het openingsnummer ‘Evangeline’ worden gefotografeerd. De ontgoocheling en het ongenoegen stond zo op de gezichten van de fotografen te lezen en ze uitten daarbij de opmerking: ‘Hoe kunnen we op die manier ons werk doen?’ Stof genoeg om over na te denken en te discussiëren.
Wij feliciteren de inrichters van Blues Peer alvast oprecht met de dertigste uitgave van hun festival.
Tekst : Ivan Van Belleghem
liveactsbelgium.com 