Blues Peer (Dag 2)
Zaterdag 14 juli 2018
Verslag en Fotoalbum: Philip Verhaege
Ieder jaar is Blues Peer een vaste afspraak in onze festivalkalender. Gezellig muziek en de ongedwongen Limburgse sfeer maken van Blues Peer nog steeds dat unieke festival.Wat in dat Limburgse stadje in 1985 als Belgium Rhythm ‘n’ Blues Festival begon, heet tegenwoordig gewoon Blues Peer. Splijtende tongen en chicaneurs zullen er wel altijd zijn. Maar wij vonden de affiche van Blues Peer meer dan geslaagd. De weide kleurde haast rood. Enigszins door de hitte van de afgelopen dagen, maar ook omdat ons Belgenlandje de kleine finale speelde op het WK in Rusland. Ja, je wint helaas nooit zilver of brons, je verliest immers goud! Toch mogen we trots zijn op deze unieke prestatie. De dag liet zich dan ook verenigen tussen koning voetbal en overheerlijke muziek.
Het is zaterdagmiddag rond de klok van twaalf als de immer sympathieke Amsterdammer Rick de Leeuw, ja die van Tröckener Kecks , Blues Peer mag aankondigen. Voor de gelegenheid had hij op zaterdag Ben Lambrechts mee als assistent. Bluesfanaat en ex-frontman en bluesharpspeler van Blues Lee. Onder een blakende zon kwam het festival vrijwel meteen vrolijk op gang….
De Nederlandse formatie The Ragtime Rumours wonnen vorig jaar meer dan terecht de Dutch Blues Challenge 2017. De band uit Midden Limburg mixte hier wel heel gezellige old-school ragtime, rock-‘n-roll en gypsy jazz. De band verwoord dit allegaartje graag als ‘Rag ’n Roll’. Maar blues blijft de hoofdmaat. Vocalist Tom Janssen is behendig op de akoestische gitaar, Thimo Gijezen (elektrische gitaar, accordeon en piano), drummer Sjaak Korsten en Niki van der Schuren zorgt met haar opwindende bariton sax, upricht bass en fluittunes voor enige diversiteit. Het jazzy nummer ‘Rumours’ was meteen een leuke binnenkomer En van het bluesy ‘Down To The River’ ging het naar het hartbrekende ‘Faker’, een gedicht dat werd opgevrijd door enige Tom Waits arrangementen, het New Orleans begeesterde ‘You Better Come Inside For The Coming King’ en het country blues getinte ‘Ain’t No Body’. The Ragtime Rumours waren dan ook een terechte opener.
De enige Belgische band op zaterdag was Mudvibe. Met een amalgama van The Electric Kings en Last Call is de Antwerpse blues scéne overduidelijk back in business. De temperatuur werd door Big Dave Reniers (vocals, harp), Luc Janssens (gitaar), Henk Van Der Sypt (vocals, wasboard, harp), René Stock (bas) en drummer Steve Wouters nog wat verder opgehitst. Met die opwindende maar o’zo kenbare Chicago sound maakten ze zich al snel meester over de Peerse festivalweide. Willie Dixon’s ‘I Just Wanna Make Love To You’ was een feilloos opwarmer. Net zoals Bo Diddley’s ‘Who Do You Love?’, dat een knappe interactie werd tussen Henk’s washbord en Big Dave’s harptunes. Bij Muddy Waters leenden ze voor de gelegenheid de slow blues ‘That Same Thing’ en het opzwepende ‘Rollin’ And Tumblin’, een nummer van Hambone Willie Newbern uit 1929. Het harp geënthousiasmeerde ‘I Wish You Would’ (Billy Boy Arnold) werd slim ontmijnt door Big Dave. En ook de legendarische Robert Johnson mocht in het rijtje niet ontbreken. Henk zorgde vocaal voor heel wat goosebumps in het oeverloze ‘Ramblin’ On My Mind’.
Tussendoor organiseerde ‘Nothing But The Blues’, net zoals vorig jaar, een jamsessie voor de gegadigden onder ons. Heel wat plaatselijk talent zorgde, soms hilarisch, voor heel wat muzikale vakkundigheid.
Band Of Friends is niet zomaar een extraordinaire tribute band. Neen, met bassist Gerry McAvoy en drummer Ted McKenna hebben ze twee muzikanten in huis die een paar decennia terug samen met het Ierse bluesrock icoon Rory Gallagher op het podium stonden. Het trio Band Of Friends houdt sinds 2011 de muziek van Gallagher levendig. In 2013 wonnen ze de award voor ‘Band Of The Year’ op de Europese Blues Awards. Bassist Gerry McAvoy en drummer Ted McKenna vonden hun soulmate in de Nederlander Marcel Scherpenzeel. Eigenlijk nog een rasartiest die wel heel close bij de stijl van Gallagher dwarrelt. En zo heerst er een feeërieke magie doorheen de festivaltent. Geen klakkeloos of plat gespeelde cover. Neen, het trio kiest meestal voor originele nummers die wel de duivelskunstenarij van Gallagher personifiëren. ‘Don’t Ever Change’ is het perfect voorbeeld van zo’n ingepakt nummer. Tijdens de stomende groove in ‘The Man I Am’ houdt Scherpenzeel gelukkig zijn wah-wah pedaal in bedwang. Hij erfde vrijwel meteen ook heel wat wisselwerking met het publiek tijdens de rocksong ‘Shadow Play’ en uiteraard met ‘Bullfrog Blues’ als absolute uitsmijter.
Het moet inmiddels 35-graden zijn in de tent als de Canadese Layla Zoe haar opwachting maakt. Zoe won in 2006 de ‘Compo 10 Blues Songwriting Competition’ in het Finse Jaarvenpaa en begon meteen uitgebreid te toeren doorheen Europa. Enkele jaren geleden promootte ze het live album ‘Live at Spirit of 66’, dat uiteraard werd geregistreerd in de fameuze muziekclub in Verviers. Vorig jaar kon ze uiteraard ook niet achterblijven voor Thomas Ruf’s ‘Song From The Road’ opname sectie. Wanneer men deze Canadese schoonheid hoort zingen is een emotioneel ontwaken haast nabij. Ze wordt vaak vergeleken met Janis Joplin, maar dat vinden wij een brug te ver. En daar is uiteraard niets mis mee. Integendeel! In haar gekende rocking’ blues stijl raast ze als een bezetene door haar repertoire. Jan Laacks (gitaar), Gregor Sonnenberg (bas) en drummer Hardy Fischötter puffen in de backing. Met Laacks heeft Zoe een geweldige gitarist aan haar zijde. En zijn gitaarsolo’s lopen recht in haar ruwe stembanden. Of het nu opwindende nummers zijn zoals ‘Run Away’, rock ballads als ‘A Good Man’, het funky ‘Workhorse’ of het emotionele poëma ‘Sweet Angel’, voor haar beste vriendin Marcia die jaren geleden overleed. Zoe weet als geen ander haar publiek te bespelen. En dat ging hier gretig mee in haar fijne nuances.
Little Steven & The Disciples Of Soul is een band waar heel wat fans naar uitkeken. Velen kennen hem uit zijn dagen bij Bruce Springsteen’s E Street Band en/of Southside Johnny & The Asbury Jukes. Begin 2017 bracht Little Steven met ‘Soulfire’ zijn zevende soloalbum. Een esthetische terugkeer naar zijn rock en soul roots periode, die hem kenmerkt sinds zijn album ‘Born Again Savage’ uit 1999. De band klonk vanavond strak, energiek en top. Haast onberispelijk voelde je hier het intense gevoel van speelplezier tussen de indrukwekkende 14-koppige bandleden en hun master.
‘Do you like good music’ werd Little Steven’s rock-‘n-roll attitude…en meteen galmde ‘Sweet Soul Music’ van Arthus Conley door de woofer. Naadloos gevolgd door ‘Soulfire’ van The Breakers en Etta James’ ‘The Blues Is My Businnes’, want dit is toch een blues festival vraagt Little Steven. ‘Until The Good Is Gone’ werd ingekleurd met knappe backingvocals en kreeg navolging met ‘Love On The Wrong Side Of Town’, een cover van Southside Johnny. Stond er ook origineel materiaal op de setlist? Ja, met het mooi opgebouwde ‘Angel Eyes’ en het opwekkende ‘Under The Sun’. Little Steven laat ook veel improvisatie ruimte aan zijn bandleden en zet naadloos de rock songs ‘Ride The Night Away’, ‘Bitter Fruit’ en ‘I Give You My Heart’ in de steigers. Memphis soul werd het pas echt met ‘Down And Out In New York City’. Little Steven vindt het blijkbaar een eer om te mogen openen voor ‘The Man’ en zet met ‘I Don’t Want To Go Home’ en ‘Out Of The Darkness’ zijn potentieel in de verf. Straf!
Sir Van Morrison krijgt een herkansing op Blues Peer. En die greep hij met beiden handen. In zover dit nog nodig was voor een legendarische rasartiest als Van The Man. Acht jaar terug gaf hij het bevel aan de organisatie om de tapkranen te sluiten tijdens zijn performen. Van, haalde de woede van het publiek op zijn hals. Iets wat voor eeuwig in zijn geheugen zal gegrift staan. Vanavond kwam het gelukkig niet zover. Zijn songkeuze hangt werkelijk af van zijn humeur en gemoedsstemming. Iets wat van tevoren eigenlijk nooit vaststaat. De Ierse superster staat bekend als een van de nukkigste artiesten uit de pop en rockgeschiedenis. Van Morrison speelde nu een potje blues dat werd afgewisseld met heel wat ‘greatest hits’. Na ‘Hold It Right There’ en ‘Wait A Minute’ kwam hij ons vrijwel meteen overdonderen met ‘Roll With The Punches, de titeltrack van zijn vorig jaar verschenen blues album. Van Morrison bleek wel heel goed gemutst, maar zoekt traditiegetrouw geen contact met zijn publiek en ook de persfotografen waren niet welkom in de frontstage. En toch flirtte en swingende hij met songs als ‘All Work And No Play’ en ‘Baby, Please Don’t Go’, uitdijend in een medley met flarden van ‘Celtic New Year’ en ‘Got My Mojo Working’. De song ‘Automobile Blues’ was een boeiend spektakelstuk waarin Van zijn gitaar omgord én hij kreeg zelfs zijn fanbase aan het meezingen bij ‘Talk Is Cheap’.
‘Cleaning Windows’ liep met fragmenten uit ‘Be-Bop-A-Lula’ alweer uit tot een heuse climax. Net zoals de ruimdenkende ballade ‘Days Like This’, dat werd opgesmukt door Van’s saxofoon arrangementen. En we bemerkten tijdens ‘Broken Record’ zelfs een glimlach op Van’s fieselemie, en de Bo Diddley ritmiek uit ‘Right On Josephine’ doet het ook nog steeds. “Let’s rock before we go”, riep hij ons toe en zette gezwind ‘In The Days Before Rock’n’Roll’ en ‘Brown Eyed Girl’ in de stellingen. Van Morrison heeft zijn repertoire aangepast aan Blues Peer en deed zichzelf uitgeleide met het nummer ‘Help Me’, waar hij medewerking kreeg van boogiewoogie pianist Mitch Woods. Van Morrison begon aanvankelijk wat loom aan zijn set, maar gaandeweg wond hij het publiek rond zijn vinger. En dat heeft hem gelukkig weer in de armen gesloten. In zover dit nog nodig was! En ‘Gloria’..? Maybe next time…
Kenny Neal ademt al jaren de typerende geëlektrificeerde moerassound uit Zuid-Louisiana uit. Hij werd geboren in New Orleans op 14 oktober 1957 maar groeide op in Baton Rouge en is de oudste zoon van mondharmonica legende Raful Neal. In 2006 moest Kenny noodgedwongen een lange rustpauze inlassen. Het Hepatitis C virus hield hem stevige in de greep en op de koop toe verloor hij tijdens dezelfde periode ook nog eens zijn vader, broer en zus. Uit al deze tragedies, tegenslagen en verdriet put Kenny onnoemelijk veel energie bij het schrijven van zijn songteksten. Kenny is een moderne multi-instrumentalist/vocalist die de duizelingwekkende sound van Louisiana in alle zijn nummers perfect weet neer te zetten. Hij zette het publiek naar zijn hand met ‘I Got My Mojo Working’ en de hemelse ballades ‘Funny How Time Slips Away’, ‘The Things I Used To Do’ en B.B. King’s ‘Since I Met You Baby’. Met zijn geschilferde Fender gitaar hypnotiseert hij ons met het funky spijkerende ‘Let Life Flow’.
Kenny Neal, is the real deal..!
Met dank aan Blues Peer Tekst en Fotoalbum: Philip Verhaege
liveactsbelgium.com 