BLUES PEER 2019 – zaterdag 20 Juli 2019 (review & pics)

– BLUES PEER
– 20 juli 2019
– Review en Fotoalbum zaterdag – Fotoalbum zondag : Frank Jacobs
– Fotoalbum: Philip Verhaege

De grote Belgische thema-festivals zijn langzamerhand verplicht om hun niche-aanbod uit te breiden tot een breder spectrum. Als je organisatorisch en programmatorisch een hoogkwalitatief aanbod wil serveren, heb je nood aan een massaal terreinvullend publiek, alleen al om de kosten te dekken en toch groot te blijven. Zo heeft ook Blues Peer de affiche ietwat breder gemaakt, zonder in te boeten aan kwaliteit en toch trouw te blijven aan zijn roots. 2019 bracht een stijlvol en heel boeiend muzikaal programma en verankert wellicht de toekomst van het festival.

TRAVELLIN’ BLUE KINGS

” Toen begin dit jaar de debuutplaat van deze vier heren van stand uitkwam, wisten de recensen-ten van over de Grote en de Kleine Plas niet welke superlatieven ze eerst moesten bovenhalen. Wij hier konden een monkellachje daarbij niet onderdrukken, want wij kénnen die vier heren namelijk al een hele tijd: twee van hen komen uit Howlin’ Bill, twee uit The Electrophonics en zij stonden dus al eerder op ons podium, maar niet in deze samenstelling, zodat de verrassing voor u mis-schien even groot zal zijn als voor de genoemde recensenten: hun blues leidt van Memphis naar Chicago, van Texas tot het London van de Brit Blues. Voor zo’n reizen heb je niet veel, maar wel heel bijzondere brandstof nodig en dat zijn deze heren: 4 gallons of dynamite gasoline. Hold on to your underwear! “

Als grootste gemene deler speelt al vrij vlug Duke Robillard door mijn hoofd. Blues music, met een mooie muzikale verhaallijn, en niet altijd gebonden door 3 akkoorden of 12 maten. Eigentijds dus, en overtuigend. Een heel strakke set met overtuigend gitaarwerk en mondharmonica. Een PA-klank met ballen ook, strak gemixt met bakken decibels. Terecht. Sympathieke Belgische kerels op het podium, en ze spelen met kennis van zaken. De tent is verrassenderwijze al heel vroeg goed gevuld, dankbaar en welverdiend voor een opener op een festival. Het is zomer, en Blues Peer voelt al direct goed aan. Hopelijk (en terecht) is Travellin’ Blue Kings een lange blijver in het landelijke of internationale blueslandschap.

ANTHONY GOMEZ

” Half Canadees, half Portugees is deze jonge gitaarheld vorig jaar helemaal doorgebroken met zijn vierde plaat, heel passend getiteld: “Peace, Love and Loud Guitars”. Dat vat redelijk goed samen waar de jongeman voor staat: hij is begaan met de medemens, richtte daartoe een stichting op, die hij “Music is the Medicine” doopte en laat langs die weg anderen meegenieten van zijn steeds groter wordend sukses. Een kerel met een hart dus, maar ook een verschrikkelijk goeie gitarist, die alles opgeslagen heeft wat hij van de oude bluesmen geleerd heeft. Hij brouwt er zijn eigen siroopje mee, dat, naar zijn zeggen, de blues weer “gevaarlijk” wil laten klinken. Op plaat doet zijn muziek dat alvast wel en live kreeg hij al mensen als Eric Clapton, Jonny Lang, Toby Keith en Morgan Freeman over de vloer. “

Blues-rock is noch het een noch het ander, of beter, een mix van de twee. Al meteen is het duidelijk dat we hier niet in slaap gewiegd zullen worden. Stuwende ritmes en agressief gitaarwerk, en overduidelijk met kennis van zaken. Met al direkt de eerste kippenvelmomenten als Anthony Gomez zijn soleerwerk etaleert. Met een stem die bijwijlen aan Rory Gallagher doet denken, arrangementen zoals King King en gitaarwerk dat meermaals van Gary Moore kon zijn is deze band een heel boeiende aaneenschakeling van up-tempo nummers, aangrijpende blues-slows en stuwende gitaarrock. Entertainment met een heel gedreven frontman. Na een energieke drumsolo krijgen we Voodoo Chile op ons afgevuurd. Hierin presenteert Anthony zijn technisch kunnen. Uiteraard lang soleerwerk, maar boeiend, want we horen achtereenvolgens in dezelfde solo interpretaties van Stevie Ray Vaughan, Frank Marino, Roy Buchanan, Pat Travers. Vingerlikken, deze staalkaart van wat bluesrock hoort te zijn. Love, Peace And Loud Guitars, een typerende stampende afsluiter van deze energieke 50-tiger (°1970).

50 YEARS NEIL YOUNG

De vijftigste verjaardag van Neil Young’s eerste twee soloplaten. Die kwamen er op nauwelijks zes maanden tijd: de debuutplaat in 1968 en “Everybody Knows This Is Nowhere” in mei 1969. Die fameuze tweede plaat, waarop klassiekers als “Cinnamon Girl”, “Down By The River” en “Cowgirl In The Sand” stonden, was voor velen onder ons een wezenlijk deel van onze jeugd. Die plaat was ook de eerste, waarop Ome Neil samenwerkte met de band die vanaf toen Crazy Horse zou heten en waarmee hij de rockmuziek een nieuw uitzicht zou geven.
Reden tot herdenken dus en de band, die dat muzikaal voor mekaar krijgt, is een verzameling topmuzikanten van bij ons, zoals u hieronder kunt lezen. Onversneden nostalgie in superdeluxe verpakking.

Gertjan Van Hellemont
Bjorn Eriksson
Guy Swinnen
Patrick Riguelle
Axl Peleman
Piet De Pessemier
Ron Reuman
Jan Hautekiet

The Loner, Down By The River, Blues Peer presenteert hier zowat The Eagles op zijn Vlaams, met muziek van Neil Young dan. Perfecte samenzang, vloeiende vertalingen, ongekend speelplezier, en een publiek dat dit alles binnen lepelt als zoete rijstpap. Wat een mooie versie van Cinnamon Girl ! Meer nog dan zijn gitaarspel is Neil Young een meesterlijke songwriter. De nadruk van dit concert ligt duidelijk op het schrijvertalent van de man. In de handen van klasbakmuzikanten ( en 5 steengoede zangers), zoals we dat hier meemaken, overstijgen deze versies zelfs hun originele opnames. Rocking In The Free World : van akoestisch naar Rock-versie, het publiek scandeert voluit mee met Guy Swinnen. En gitaarsolo’s zijn er natuurlijk ook overvloedig, voor de bluesfanaten. Een uitmuntende band zien we hier aan het werk !

HONEY ISLAND SWAMP BAND

” Wat zou een festival als het onze zijn, zonder een fikse scheut New Orleans blues? Van het antwoord op die vraag zijn we ons zeer bewust en dus probeerden we nog maar eens dit vijftal naar hier te halen en deze keer lukte het nog ook! Deze jongens zijn wat je zou kunnen noemen “ New Orleans favourite sons”: ze stoppen alles in hun muziek, wat je aan The Crescent City doet denken: van blues en rock tot jazz en funk. De hele eclectische aanpak, die zo kenmerkend is voor de stad. Deze band staat symbool voor de levenslust en de overlevingsdrang van de stad waar hij vandaan komt. Op hun plaatwerk hoor je mensen als Tab Benoit, Ivan Neville en Luther Dickinson een eindje meespelen en die namen staan garant voor kwaliteit: ze zetten de straffe songs van de vijf nog meer in de spots, zodat ze nog meer gaan schitteren.
Vandaag staan de heren hier helemaal als hun eigenste zelve en dat betekent een flinke portie “Bayou Americana”, helemaal in de geest van Little Feat en van The Band.
Wij weten het nu al: hun doortocht zal ernstige gevolgen hebben voor de omvang van hun fanbase in Europa. Die gaat een sprong voorwaarts maken, zoals we er nog maar zelden een meemaakten. Bereid u maar beter voor op wat wel eens “de gebeurtenis van deze editie” van uw favoriete festival zou kunnen worden! “

Vervanger van The Blues Beatles op Blues Peer, en de eerste keer in België, volgens hun eigen zeggen. Dat maakt ons natuurlijk nieuwsgierig. Muzikaal gezien (instrumenten en arrangementen) is dit wellicht één van de hoge scoorders op dit festival (Wat een bassist speelt hier ! ). De band speelt muziek met hoofdletters. Voor sommigen onder het publiek misschien nog net verteerbaar, maar dit is echt muziek voor muzikanten, door muzikanten. Ietwat statisch op het podium wellicht, maar wat een prachtig samenspel. Hoe eindeloos boeiend om dit mee te maken. Hammond orgel op topniveau, ook veel soleerwerk van iedereen, maar toch blijven de songs steeds weer overeind. Mannen weten waarom, we love this kinda music. Dit is niet direct dansmuziek, maar des te meer een waar luistergenot. Tot nu toe presenteert Peer een heel sterke en gevarieerde affiche. De heel zware onweersbui van zonet is snel vergeten. Laat deze band snel en veelvuldig terug naar Europa overwaaien !

CHRIS ROBINSON BROTHERHOOD

” Toen Chris Robinson nu acht jaar geleden “tijdelijk” de stekker uit The Black Crowes trok, vlak nadat ze hier bij ons een geweldige set hadden gespeeld, had hij niet meteen heel concrete plannen, behalve dan dat hij zeker wist dat hij muziek wilde blijven spelen.Nauwelijks acht jaar later zijn we acht platen verder – de onuitputtelijke reeks live downloads en de inmiddels vier volumes tellende “Betty’s Blends” even niet meegerekend en zijn Robinson en zijn Brotherhood wereldwijd uitgegroeid tot dé referentie als het om rootsy bluesrock gaat. Dat ze nu al vier jaar na elkaar de kaap der tweehonderd concerten bereiken, zal ook wel meegeholpen hebben om die terechte reputatie te vestigen.
Helemaal in de stijl van hun grote psychedelische voorbeeld The Grateful Dead, bewijzen Robinson en zijn maats avond na avond dat hun concerten haast religieuze ervaringen kunnen zijn: ze houden van lange songs, gooien hun energie kwistig uit over hun publiek en wisselen hun eigen, hedendaagse composities af met perfect gekozen en welgemikte covers van Carl Perkins en Hank Ballard tot Jimmy Reed.
Dat is de blues van vandaag en de songs van Chris en gitarist Neal Casal zijn op perfecte leest geschoeid om in het komende uur ons publiek, u dus, tot een kolkende massa om te toveren. Hier geldt slechts één richtlijn: laat u vooral gaan en probeer zeker niet deze bijzondere ervaring uit de weg te gaan! “

Goede wijn behoeft geen krans. Oude rotten in het vak krijg je er niet onder, en ook dit jaar krijgen we terug een flinke portie Chris Robinson. Het concert heeft even tijd nodig om op volle kruissnelheid te komen. Maar dit is gitaarmuziek à volonté, dus wie heeft bezwaar ? Net iets te routineus om een grote pottenbreker te zijn klinkt het vandaag. De muziek zit feilloos, maar er komt geen echt grote apotheose. Herkenbare hitsingles of superhits van The Black Crowes komen vandaag niet aan bod. Daarom ook blijft het optreden vandaag meer een (aangenaam) voortkabbelend beekje, zonder watervallen of stroomversnellingen.

PAUL CARRACK

” Drie jaar geleden was Paul ook al bij ons en wie er toen bij was, zal zich zijn concert van toen vast herinneren: dat was namelijk een staaltje soul-blues van de allerbovenste plank. Dat we Paul dit jaar opnieuw vroegen, is deels daaraan te wijten of te danken, maar net zo goed, werden we een beetje omvergeblazen door zijn jongste plaat, ‘These Days”, die eind vorig jaar uitkwam.
Voor een stukje, mogen we herhalen wat we in onze festivalbrochure van 2016 schreven: Paul Carrack is een man van veel muziekjes, die al te zelden de schijnwerpers haalde, die hij eigenlijk verdient. Een songwriter van zijn allure kun je haast nergens vinden en een carrière, waarin hoofdrollen bij Ace, Squeeze en Mike & the Mechanics elkaar opvolgen … daar kun je best mee uitpak-ken. De mensen opsommen van wie hij de muziek beter maakte, live of in de studio, is haast onbegonnen werk, maar de lijst bevat wel namen als Sting, Phil Collins, The Smiths, The Eagles, Elvis Costello, Roger Waters, Diana Ross, John Hiatt, Nick Lowe, The Pretenders, Tom Jones, Van Morrison en Eric Clapton. Er zijn er niet veel die zo’n palmares kunnen voorleggen en toch blijft deze Britse Blue-Eyed-Soul man er bijzonder bescheiden bij. “

Enkel superlatieven zijn gepast voor dit concert. Wat een sound, wat een drive, wat een energie. De muziek van deze band klinkt jong, fris, overrompelend, ook al heeft iedereen zijn kilometers al gereden, en zijn vele songs jaren oud. Evergreens bij de vleet, maar steeds weer zo mooi gebracht. Paul Carrack blijft op het podium steeds een sympathieke heer én heeft nog steeds die prachtige stem. Zijn begeleidingsband, dat zijn muzikanten van topniveau. Je krijgt nergens een speld tussen. Ook een pluim voor de sound-mixer. In de volle festivaltent klinkt de muziek als een cd in de oren. Puur vakmanschap. Dit is een concert vol ontroering. If Loving You Is Wrong breekt alle harten, dit is blues. Better Than Nothing : en superfunky extra lange versie waar je niet genoeg van krijgt, en met Groovin’ wanen wij ons zowaar in de hemel. Waarschijnlijk zal dit concert ons bijblijven als hét concert van het jaar.

BETH HART

” Vijf edities geleden mochten we, tot onze verbazing, Beth nog aankondigen als een soort “new kid on the block”, maar wat kunnen de kansen keren! Sinds Beth met Joe Bonamassa ging werken -ze maakten inmiddels vier platen samen- is ze in Europese blueskringen een onmisbare en vaste waarde geworden in het live-circuit.
Dat komt, zo denken we, omdat Beth er niet alleen goed uitziet, maar vooral omdat ze door haar harde werk en door de juiste mensen te ontmoeten – van Slash en Bonamassa tot Buddy Guy, Jeff Beck en wijlen Toots Thielemans-, intussen uitgegroeid is tot de heerlijke zangeres, die ze vandaag is. Nog altijd opereert ze in het grensgebied tussen blues en soul, maar de jongste jaren durft ze zich ook aan uitstapjes naar de jazz wagen en doet ze dat, zoals ook haar twee live-platen van vorig jaar bewijzen, met veel vuur, overgave en kunde. Dat heeft ertoe geleid dat ook de muziekliefhebbers in de States haar intussen omarmd hebben en dat ze ook daar, naar het voorbeeld van Barack en Michelle Obama, steevast in staande ovaties losbarsten, als Beth een liedje gezongen heeft.
Beth is, zullen we maar zeggen, een heuse diva geworden, een “Delicious Surprise”, waardoor we ons met graagte naar de nacht laten begeleiden: als zij gaat zingen, tikt de klok niet langer, maar gaan harten dansen en nekharen overeind staan. “

Eén brok energie, een podiumbeest, en gloeiend ‘heet’. Hoeveel beter kan je een concert openen. Met een klok van een stem en de meest sexy attitude trekt Beth Hart meteen alle aandacht naar zich toe. Ze speelt met haar vaste begeleidingsband. De gitarist en bassist hebben zo hun eigen muzikale signatuur, en dat maakt van deze band net iets meer dan een vlotte begeleidingsband. Herkenbaarheid is altijd een troef, en de ‘basis’-bezetting geeft op deze manier wel vorm aan de muziek. Nadat we wat bekomen zijn van een overweldigende intro blijft het optreden echter niet echt op dit hoge niveau voortbouwen. Deze groep heeft het natuurlijk van de frontvrouw, met haar veschijning en een klok van een stem. Nummers als Leave The Light On staan als een huis en bewijzen de waarde van de groep. Maar er is een kleine vonk die er vandaag net niet is. We werden vandaag overrompeld door bands met 8-mansbezettingen en meer, en het niveau van het festival is ontzettend hoog. Als hoofdact heeft Beth Hart nog net niet een indrukwekkend palmares van superhits, en haar muziekstijl is nog niet echt gedefinieerd. Een mengelmoes van blues, rock, jazzy knipogen … het bewijst allemaal de veelzijdigheid van de band, maar een duidelijke lijn krijgt het publiek niet voorgeschoteld, en soms klinkt alles net een beetje te leeg. Let wel, dit is een heel goed optreden, maar er was net niet de magie die dingen onvergetelijk maakt. En het publiek is na een tweede lange festivaldag natuurlijk ook aan wat rust toe. Headliner zijn, laat op de avond, is soms geen cadeau.

Vandaag kregen we op Blues Peer een onvergetelijke festivaldag gepresenteerd. Een vrij brede programmatie, met groepen die op heel hoog niveau presteerden. Waar de meeste grote festivals op ‘mainstream’ mikken, waagt Peer zich aan kwaliteit zonder dat daar continu reeds dé grootste namen aan verbonden zijn. Dit Festival verdient zonder twijfel een podiumplaats bij de grootsten. Gezelligheid is troef, ‘kleinschaligheid’ is een pluspunt, en wie van muzikaal avontuur houdt, moet zich hier een vaste plaats veroveren.