Ondanks corona is Blues Peer nog altijd springlevend, en kijken we alvast uit naar een volgende editie in juni 2022. Tickets zijn vanaf nu beschikbaar in voorverkoop. En wel hier…
Het is een zomer zonder festivals, zonder concerten. We duiken dus even in ons archief op zoek naar de strafste acts van Blues Peer anno 2013-2019.
Toch kunnen we er hier ook niet onder uit dat Van Morrison de tapkranen van Blues Peer stillegde op zondag 18 juli 2010. Een stunt van jewelste…. Een Festivalganger en zijn bier, daar blijf je af..! Van haalde toen de woede van het publiek op zijn hals. Iets wat voor eeuwig in zijn geheugen zal gegrift staan. We beginnen deze ‘flashback’ dan ook in 2018 !
Op aanvraag van de fans kreeg Sir Van Morrison een herkansing op zaterdag 14 juli 2018. En die greep hij met beiden handen. In zover dit nog nodig was voor een rasartiest als Van The Man. Zijn songkeuze hangt werkelijk af van zijn humeur en gemoedsstemming. Iets wat van tevoren eigenlijk nooit vaststaat. De Ierse superster staat bekend als een van de nukkigste artiesten uit de pop en rockgeschiedenis. Van Morrison speelde nu een potje blues dat werd afgewisseld met heel wat ‘greatest hits’. Na ‘Hold It Right There’ en ‘Wait A Minute’ kwam hij ons vrijwel meteen overdonderen met ‘Roll With The Punches, de titeltrack van zijn vorig jaar verschenen blues album. Van Morrison bleek wel heel goed gemutst, maar zoekt traditiegetrouw geen contact met zijn publiek en ook de persfotografen waren niet welkom in de frontstage. En toch flirtte en swingende hij met songs als ‘All Work And No Play’ en ‘Baby, Please Don’t Go’, uitdijende in een medley met flarden van ‘Celtic New Year’ en ‘Got My Mojo Working’. De song ‘Automobile Blues’ was een boeiend spektakelstuk omdat Van zijn gitaar omgord én hij kreeg zelfs zijn fanbase aan het meezingen bij ‘Talk Is Cheap’.
Zijn ‘Cleaning Windows’ liep, met fragmenten uit ‘Be-Bop-A-Lula’, alweer uit tot een heuse climax. Net zoals de ruimdenkende ballade ‘Days Like This’, dat werd opgesmukt door Van’s saxofoon arrangementen. En we bemerkten tijdens ‘Broken Record’ zelfs een glimlach op Van’s fieselemie. En ook de Bo Diddley ritmiek uit ‘Right On Josephine’ doet het ook nog steeds. “Let’s rock before we go”, riep hij ons toe en zette gezwind ‘In The Days Before Rock’n’Roll’ en ‘Brown Eyed Girl’ in de steigers. Van Morrison heeft zijn repertoire aangepast voor Blues Peer en deed zichzelf uitgeleide met het nummer ‘Help Me’, waar hij medewerking kreeg van boogiewoogie pianist Mitch Woods. Van Morrison begon aanvankelijk wat loom aan zijn set, maar gaandeweg wond het publiek rond zijn vinger. En dat heeft hem weer in de armen gesloten. In zover dit nog nodig was! En ‘Gloria’..? Maybe next time…
Diezelfde dag kroonde ook Little Steven & The Disciples Of Soul is tot een absolute hoogtepunt.
Velen kennen hem uit zijn dagen bij Bruce Springsteen’s E Street Band en Southside Johnny & The Asbury Jukes. Begin 2017 bracht Little Steven met ‘Soulfire’ zijn zevende soloalbum. Een esthetische terugkeer naar zijn rock en soul roots periode, die hem kenmerkt sinds zijn album ‘Born Again Savage’ uit 1999. De band klonk vanavond strak en energiek. Haast onberispelijk voelde je hier het intense gevoel van speelplezier tussen de indrukwekkende 14-koppige bandleden en hun master. ‘Do you like good music’ werd Little Steven’s rock-‘n-roll attitude…en meteen galmt ‘Sweet Soul Music’ van Arthus Conley door de woofer. Naadloos ingevolgd door ‘The Breakers’ Soulfire’ en Etta James’ ‘The Blues Is My Businnes’, want dit is toch een blues festival vraagt Little Steven. ‘Until The Good Is Gone’ werd ingekleurd met knappe backingvocals en kreeg navolging met ‘Love On The Wrong Side Of Town’, een cover van Southside Johnny. Stond er ook origineel materiaal op de setlist? Ja, met het mooi opgebouwde ‘Angel Eyes’ en ‘Under The Sun’. Little Steven laat ook veel improvisatieruimte aan zijn bandleden en zet naadloos de rocksongs ‘Ride The Night Away’, ‘Bitter Fruit’ en ‘I Give You My Heart’ in de steigers. Memphis soul werd het pas echt met ‘Down And Out In New York City’. Little Steven vindt het blijkbaar een eer om te mogen openen voor ‘The Man’ en zet met ‘I Don’t Want To Go Home’ en ‘Out Of The Darkness’ zijn potentieel in de verf. Straf!
Guy Verlinde & The Mighty Gators mochten het festival op zaterdag 19 juli 2018 gang trappen. Niets bijzonders voor Guy, ware het niet dat hij dit jaar niet enkel twintig jaar ‘on the road’ als muzikant viert, maar tevens ook het tien jarig bestaan van zijn band The Mighty Gators. Samen met Stijn Bervoets (gitaar), Benoit Maddens (drums), bassist Karl Zosel en ‘special gast’ Toon Eylenbosch exorciseert Lightnin’ Guy ons van bij noot één met zijn bezwerende veelzijdigheid.
Mannen, doe het schreeuwde Rick De Leeuw het uit bij de aankondiging. En dat deden ze ook met ‘Rock & Roll On My Radio’ en het zwoele ‘Ain’t No Sunshine’, de enige cover op de setlist. Met ‘Soul Jivin’ veegt Guy voorgoed de slaap uit onze ogen gejaagd. Guy Verlinde & The Mighty Gators, de juiste band op de juiste plaats!
Ruthie Foster, een volgende grootheid in de blues wereld. De combinatie tussen blues, folk, rock en gospel maken haar sound zo uniek. Met bassist Larry Fulcher en drummer Brannen Temple vormt Ruthie in Blues Peer een uitgelezen trio. Ze deelde het podium met Bonnie Raitt en The Allman Brothers Band en performde samen met The Blind Boys of Alabama op haar Grammy-genomineerde album ‘Let It Burn’ in 2012. Vorig jaar was er dan de mooie plaat ‘Joy Comes Back’. Haar krachtige spirituele vocalen zorgen samen met haar onfeilbare opgewektheid voor een knappe showcase.
Met een verbazingwekkende veelzijdigheid en diversiteit kleurt ze haar optreden. Ruth opende meteen met een emotioneel eerbetoon aan haar grootmoeder in de vorm van ‘Brand New Day’ en het swingende ‘Singing The Blues’, een nummer dat ze ook wel vaker zingt op de blues cruise. Bij Lucinda Williams leende ze voor de gelegenheid de ballade ‘Fruits Of My Labor’ en schreef ze in co-schrijverschap samen met William Bell het mooi geconstrueerde ‘It Might Not Be Right’. Gospel was er dan weer in de vorm van ‘The Getto’, ‘Phenomenal Woman’ en ‘Woke Up This Morning’. Pete Seeger’s ‘If I Had A Hammer’ kreeg eigen arrangementen aangemeten, net zoals Sister Rosetta Tharpe’s ‘Up Above My Head’ en Son House’s ‘People Grinnin’ In Your Face’. Met het reggae getinte ‘Real Love’ en het funky ‘I’ll Be There’ zorgde Ruthie Foster voor de nodige muzikale diversiteit. Ruthie Foster, wat een Texas treasure…!
John Hiatt & The Goners ft. Sonny Landreth mocht het 34ste Blues Peer festival afsluiten. De 66-jarige Hiatt uit Indianapolis, Indiana begon zijn solocarrière in 1974 en heeft inmiddels meer dan twintig albums op zijn actief. Zijn grote doorbraak kwam er met ’Riding With The King’ (’83) maar vooral ’Bring The Family’ uit ’87, inclusief de hartveroverende ballad ‘Have A Little Faith In Me’, legde John geen windeieren op het Europese continent. Ook het Little Village project, met longtime buddy’s Nick Lowe en Ry Cooder sloegen gensters in de muziekwereld. Nu laat John Hiatt zich begeleiden door The Goners én Slydeco-virtuoos Sonny Landreth.
Hiatt introduceerde met ‘Drive South’. Het publiek genoot want Landreth’s sereen gitaarspel was zoals steeds verbluffend en een ontspannen. Hiatt zijn vocaal bereik klonk zoals dertig jaar geleden en het nummer ‘Trudy And Davy’ was heel wat bluesy-er dan op plaat. Ook het strakke ‘Tennessee Plates’ was alweer een goosebumps song. Sonny etaleert zijn strakke slide techniek en geeft ‘Slow Turning’ de perfecte twist mee. John’s inleiding tot ‘Georgia Rae’, over de geboorte van zijn dochter, was alweer een gedenkwaardig liedje, net zoals ‘The Tiki Bar Is Open’. En ook wij kregen er zowaar dorst van. Kenneth Blevins op drums en bassist Dave Ranson ware alweer de perfecte begeleiders. John Hiatt & The Goners keerden nog een laatste keer terug om te eindigen met ‘Memphis In The Meantime’. Deze avond was een showcase van tijdloze songwriting. Thanks John, hope to see you soon! John Hiatt zette een orgel punt achter een schitterende editie Blues peer.
Zaterdag 16 juli 2011, toen het officieel nog ‘Belgium Rhythm ‘n’ Blues Festival’ was…. We hebben het enkele jaren zonder Last Call moeten stellen en daarom deed het dubbel deugd om Henk Van der Sypt (zang, rubboard en accordion), Luke Alexander (gitaar) en Dynamite Steve Wouters (drums) opnieuw samen op een podium zien te staan. Stefan Boret beroert de bassnaren, maar Stefan was er niet bij toen ik Last Call de vorige keer (maar dat moet dan in de beginjaren van deze eeuw zijn geweest) zag optreden.
Henk en zijn vrienden bleken in uitstekende conditie te zijn. Getuige hiervan het haast onherkenbaar gemaakte ‘Cadillac Walk’ van Moon Martin. Het lang uitgesponnen en op Bo Diddley ritme uitgevoerde ‘You Gonna Be Mine Tonight’, liet veel ruimte voor improvisatie. Henk maakte daar dankbaar gebruik van om er een harmonicasolo aan op te hangen en zijn rubboard vanonder het stof te halen. Last Call ging helemaal uit de bol bij de Tex-Mex medley ‘Rosalita/Anselma’. Tex-Mex of Conjunto is een genre dat wij hier veel te weinig horen en Last Call kan die leemte perfect opvullen. We hopen in de nabije toekomst nog meer zulke prachtconcerten van Last Call bij te wonen want we hebben ze veel te lang moeten missen.
Ian Siegel trok naar Tennessee en ontmoette daar de muzikale families Dickinson en Burnside. Het is er aan te zien want Ian Siegel oogt op die manier iets minder Brits, met een vette knipoog naar Amerika. Zeker wanneer hij dan nog eens met een witte cowboyhoed op zijn hoofd door de gangen schuifelt. Ian Siegel heeft in de States blijkbaar een muzikale thuis gevonden en ik zou niet durven zeggen dat hij daarmee verkeerd bezig is. Integendeel, want Siegel bracht ons een spannende set met heel wat hoogtepunten.
Ian liet zich begeleiden door volgende mensen : Andy Graham (bas), Paddy Milner (bas) en Cody Dickinson (drums). Cody is de broer van Luther Dickinson en beide maakten deel uit van The North Mississippi All Stars. Luther Dickinson speelt nu slide gitaar bij … jawel, The Black Crowes en zorgde zaterdagavond voor een hoogtepunt door bij Ian Siegel te komen meejammen. Daarmee is dan weer eens bewezen dat de wereld rond is. De setlist bestond hoofdzakelijk uit materiaal van de laatste cd ‘The Skinny’ en bevatte nummers als ‘Picnic Jam”, ‘Devil’s In The Details’ en ‘Mooshine Minnie’. Toen Ian Siegel ‘Sign O’ The Times’ van Prince inzette, dacht ik er plots aan dat ik dorst had en daar dringend iets moest aan doen.
De tweede vaderlandse band die zaterdag op het podium van BRBF stond was Triggerfinger en je voelde het zo in je nek dat er vele fans voor Ruben Block (zang, gitaar), Paul Van Bruystegem (bas en ook gekend onder zijn pseudoniem Lange Polle) en Mario Goossens (drums) naar Peer waren gekomen. We kunnen er niet meer naast kijken, Antwerp’s Loudest is momenteel zowat de nummer één band in België en daarbuiten. Ze staan op het punt van de grote doorbraak.
Hun jongste cd ‘All This Dancing Around’ is niet meer of minder dan een voltreffer. Ik zag eerder dit jaar reeds een sterke performance van het trio op het Roots & Roses Festival in Lessinnes, maar zaterdag was het in Peer zo mogelijk nog sterker. Lange Polle beklom als eerste het podium, in de duisternis met een aansteker in de hand en de fez op het hoofd. Sommige eenheden uit het publiek uitten zich over geluidsoverlast en grepen in paniek naar de oordopjes, maar vele fans genoten met volle teugen van kleppers als ‘I’m Coming For You’, ‘Let It Ride’ en ‘My Baby’s Got A Gun’. Onderwijl kwam iemand op mijn schouder tikken om te vragen of ik geen dorst meer had en zodoende volgde ik het einde van het concert vanuit de backstage ruimte.
Zaterdag 20 juli 2013… Het is niet evident om na de Delta Saints het podium te beklimmen, maar wij waren er van overtuigd dat de Heritage Blues Orchestra het publiek zonder moeite voor zich zou winnen en dit gebeurde ook. Wij zagen ze op de ochtend van Pasen aan het werk op Nederland 3 en we werden haast weggeblazen uit onze zetel door hun vertolking van ‘Get Right Church’.
In Peer gingen ze van start met ‘Go Down Hannah’ om te vervolgen met het onweerstaanbare ‘Get Right Church’. Heritage Blues Orchestra is samengesteld uit Bill Sims Jr. (zang,piano en gitaar), zijn dochter Chaney Sims (vocals)en Junior Mack (gitaar, zang). Ze nemen dan ook om beurten de lead zang voor hun rekening. Verder is er ook nog de blazerssectie onder de leiding van Bruno Wilhelm (sax), Jean Gobinet en Bernard Balestier (sax), Didier Havet (schuiftrombone), Michael Caskey (drums) en de verbluffende Vincent Bucher op mondharmonica. ‘Clarksdale Moan’, ‘Big Legged Woman’, ‘In The Morning’ en ‘Don’t Ever Let Nobody Drag Your Spirit Down’, die laatste origineel van Eric Bibb, misten hun wisselwerking met het publiek niet. Niet te verwonderen dat Matthew Skoller zo hoog oploopt met de Heritage Blues Orchestra.
Hugh Laurie is vooral gekend om zijn rol in de Amerikaanse ziekenhuisserie ‘House MD’ en je voelt wel dat hij meer acteur is dan zanger. Zijn vocale minpuntjes worden echter vakkundig weggemoffeld door de background zang van Jean Mac Lain en Gaby Moreno. Hugh Laurie verzamelde ook een uitstekende band achter zich met Mark Goldenberg (gitaar), Vincent Harry (trompet), Elizabeth Lea (trombone) en Herman Matthews (drums).
Hugh Laurie, zelf een verdienstelijke pianist, is fan van zowat alles dat uit New Orleans komt én van Dr. John, Irma Thomas, Professor Longhair en Allen Toussaint in het bijzonder. Hij opende dan ook niet geheel onverwacht met een klassieker: ‘Iko Iko’, een bewerking van ‘Jack A Mo’ van Sugarboy Crawford. Hugh Laurie heeft twee cd’s op de teller staan met name ‘Let Them Talk’ en Didn’t It Rain?’. Meestal herwerkt hij oudere nummers zoals ‘Mardi Gras In New Orleans’, Let The Good Times Roll’ en ‘You Never Can Tell’ van Chuck Berry. Soms gaat Hugh Laurie zelfs heel ver in de tijd door een oude draak zoals ‘Kiss Of Fire’ vakkundig op te kalefateren.
Het meeste applaus had het publiek blijkbaar opgespaard voor The Fabulous Thunderbirds. Kim Wilson (zang, harmonica), Johnny Moeller (gitaar), Mike Keller (gitaar), Randy Bermudes (bas) en Jay Moeller (drums) namen een verschroeiende start met onder andere ‘My Babe’, die geweldige rocker van Ron Holden.
Daarna werd wat gas teruggenomen met ‘I Don’t Wanna Go’. The Fabulous Thunderbirds kwamen echter sterk terug met ‘She’s Tough’ van Jerry McCain, ‘Wrap It Up’ en ‘Roll, Roll, Roll’. Dit was één van de betere concerten die we de laatste tijd van de dondervogels mochten meemaken.
Robert Cray is een afsluiter die kon tellen. Hij heeft zich opnieuw in de belangstelling gewerkt met zijn uitstekende cd ‘Nothin But Love’. In Peer startte hij met het sublieme ‘Phone Booth’. ‘Won’t Be Coming Home’ is de mooie openingstrack van ‘Nothin But Love’, waarna Robert Cray zijn ‘Greatest Hits’ zoals, ‘Don’t Be Afraid Of The Dark’, ‘Bad Influence’, ‘Right Next Door (Because Of Me), en ‘Smoking Gun’ ging aanboren.Tussendoor bracht hij nog een subtiele bewerking van Howling Wolf’s ‘Top Of The World’. Met dit concert heeft Robert Cray nog een beetje meer glans gegeven aan de op alle vlakken geslaagde zaterdag. Met een dikke proficiat aan Jan Meurs én zijn medewerkers.
Op zaterdag 19 juli 2014 werd het programma in gloeiend hete, zeg maar tropische weersomstandigheden afgewerkt. Mede dank zij de mooie bierpotten met daarop het nieuwe logo van Blues Peer piekte het bier en frisdrankenverbruik naar ongekende hoogten. We mochten dan ook spreken over een onvervalste topdag. En zo werd het kwart na vier en tijd voor een eerste absolute hoogtepunt van de dag. Daar zorgde het legendarische trio uit San Diego, Californië The Paladins voor.
De jaren schijnen geen vat te hebben op Dave Gonzales (zang, gitaar),Thomas Yearsley (double bas) en Brian Fahey (drums) en ze maken er geen geheim van dat ze graag in Peer optreden. The Paladins raasden als een wervelwind door hun schitterende repertoire met klappers als ‘Looking For A Girl Like You’, Mercy’, ‘Irene’ en ‘Fifteen Days Under The Hood’. Deze laatste twee nummers komen uit hun fantastische, maar spijtig genoeg haast onvindbare cd ‘Rejivinated’.
Hun signatuur nummers zoals ‘Let’s Buzz’ en Goin’ Down To Big Mary’s’ mochten evenmin op de setlist ontbreken. De tent stond haast op zijn kop, maar tot grote ontgoocheling van de fans kon er geen tijd worden vrijgemaakt voor eventuele bisnummers.
De bloedstollend mooie Ana Popovic verscheen in een knalrode, spannende jurk op het podium. Ze pakte de zaken ook nogal stevig aan met ondermeer ‘Ana’s Shuffle’ en ‘Sweet Summer Rain’. Ana Popovic bracht ook hulde aan Stevie Ray Vaughan met het ingetogen instrumentale ‘Riviera Paradise’.
Voor wie er nog zou aan twijfelen, Sonny Landreth uit Lafayette, Louisiana behoort tot de absolute wereldtop der slide gitaristen. Eric Clapton zou anders nooit het podium met hem willen delen op zijn ‘Crossroads Guitar Festival 2010’ in Chicago.
In Peer werd Sonny Landreth begeleid door Dave Ronson (bas) en Brian Brignac (drums). Hij stak meteen goed van wal met enkele instrumentale nummers waarbij hij ruimschoots zijn sublieme techniek etaleerde. Het gitaarspel van Sonny Landreth is zwaar beïnvloed door cajun en zydeco muziek, en klinkt bijwijlen net als een viool. Hij bewijst dit in nummers als ‘Levee Town’, ‘The U.S.S. Zydecoldsmobile’ en ‘Promised Land’ (neen, niet dat Chuck Berry nummer). Het hoogtepunt bij het optreden van Sonny Landreth kwam er echter toen Ana Popovic voor instrumentale hulp terug op het podium verscheen, in haar voetspoor gevolgd door de Canadese blueszangeres Layla Zoe. Het drietal bracht een schitterende versie van ‘Walking Blues’. Later, bij onze terugkeer naar huis, hoorden we Jan Sprengers op Radio 1 hierop terugkomen en hij draaide daarbij het ganse nummer. Pas toen drong het tot ons door wat voor een uniek moment we daar in Peer hadden meegemaakt.
Met afsluiter Los Lobos weet je nooit op voorhand hoe hun optreden zal verlopen. Ze kunnen subliem zijn, maar kunnen er ook met hun klak naar gooien. Wel, zaterdagavond waren ze subliem. En als Jan Sprengers het zegt zal het wel juist zijn. De huidige bezetting van Los Lobos zag er als volgt uit: David Hidalgo (zang, gitaar), Cesar Rosas (zang, gitaar, bajo sexto), Conrad Lozano (bas), Louie Perez (Zang, gitaar), Steve Berlin (keys en sax) en Enrique ‘Bugs’ Gonzalez (drums).
Ze begonnen er aan in de hoogste versnelling met ‘Evangeline’ en lieten daarna ‘Papa Was A Rolling Stone’ naadloos overgaan in ‘Oye Como Va’. Wanneer de band ‘The Neighbourhood’ aansneden, mochten ze daarbij op de hulp rekenen van Sonny Landreth. Het leek wel de avond van de ‘jam sessies’ te gaan worden. Niettegenstaande het feit dat we opnieuw een fantastische festivaldag hadden meegemaakt, werden er enkele wanklanken uit het kamp van de fotografen opgetekend. Er was gezegd dat bij iedere act enkel maar bij de eerste drie nummers kiekjes mochten worden geschoten. Tot we dan aan Los Lobos aankwamen. Dan mocht er plots enkel bij het openingsnummer ‘Evangeline’ worden gefotografeerd. De ontgoocheling en het ongenoegen stond zo op de gezichten van de fotografen te leven en ze uiten daarbij de opmerking: ‘Hoe kunnen we op die manier ons werk doen?’ Stof genoeg om over na te denken en te discussiëren.
Maar, wij feliciteren de inrichters van Blues Peer alvast oprecht met de dertigste uitgave van hun festival.
Zondag 20 juli 2014...Blues Peer viert zijn 30ste verjaardag en doet dat met stijl. Een heel verzorgde festivallocatie, een nieuwe huisstijl (logo, website) en bovendien een ijzersterke reeks bands op het programma maken van dit bluesfestival de absolute blues headliner van ons land. 
Er zijn zo van die groepen die je in de loop der jaren opnieuw moét programmeren, gewoon omdat ze topkwaliteit en blijvende diversiteit bieden. Guy Forsyth zie je nooit té veel, gewoon omdat je hem nooit in één hokje kan duwen. Bovendien barst hij van het talent, zowel met zijn band op het podium als in zijn muziek. Vandaag horen we veel blueswerk met veel aandacht voor mondharmonica en gitaar in een viermansbezetting. Een uitgelezen setlist voor deze 30ste Blues Peer, want wij weten dat Guy Forsyth ook veel andere paden kan bewandelen. Het is ook mooi dat zijn teksten inhoudelijk belang herbergen, iets wat zich onvermijdelijk vertaalt in boeiende arrangementen en muzikale verhaallijnen. Muziek van de bovenste plank dus, waar we samen met het geboeide publiek onverzadigbaar van genieten. De gespeelde set leeft en groeit én boeit, verveling krijgt geen kans. Muziek die we heel graag beleven dus, muziek die ook je ‘honger’ stilt. Technisch en inhoudelijk. Podiumplaats ! Ondertussen toch ook het vermelden waard : De klank op het festival is heel verzorgd en het podium is steeds uitermate mooi uitgelicht. Er wordt hier blijkbaar niet kritisch bespaard op kwaliteit. Wie op de grote festivals tegenwoordig een stevige ticketprijs en/of consumptieprijs betaalt ziet dat toch vertaald in een superdeluxe evenement. En dat mag toch even vernoemd worden….
The Chicago Blues Living History… Het moet gezegd; elke keer dat we Chicago bezoeken, is er wel iemand van de grondleggers van deze muziek die er niet meer is. Maar Chicago blues is verre van met uitsterven bedreigd, daarvoor worden we behoed door Buddy Guy, die met zijn immens populaire bluesclub in Chicago onstopbaar deze muziek blijft promoten en in het daglicht stellen. Wie deze club bezoekt kan dagelijks genieten van een praatje met de klasbakken die vandaag het podium van Blues Peer betreden.
De stijl ‘Chicago Blues’ is zo herkenbaar dat je blindelings weet wat je kan verwachten. De festivaltent loopt dan ook snel vol want zo’n staalkaart en zoveel talent tesamen maak je echt niet heel veel mee in Europa. Bovendien ziet iedereen op het podium er fris en monter uit, iets wat niet zomaar vanzelfsprekend is gezien de respectabele leeftijd van sommige van deze blues giants.
Evergreens aan de lopende band vandaag, door originele vertolkers, op een podium dat hen eert. Iedereen krijgt een dik kwartier om onder andere zijn eigenste hits te spelen. Niemand valt uit de boot, en het optreden vormt een mooi geheel op zich. De sfeer in de tent én op het podium is hemels, we snoepen van de blues. Matthew Skoller speelt uitstekend presentator en verwelkomt alle muzikanten individueel met een korte inleiding on stage, terwijl hij zelf welverdiend zijn uitzonderlijke harmonicakunsten etaleert. De tijd vliegt voorbij, terwijl een kleine regenbui hier en daar een welgekomen afkoeling bezorgt. What a perfect day for blues !
Jimmie Vaughan heeft zijn sterrenstatus al vele jaren geleden behaald. The Fabulous Thunderbirds, Texas Blues, ’t zijn begrippen die elke bluesliefhebber met de paplepel ingelepeld krijgt. De man behoeft dus nauwelijks introductie en heeft zo hier en daar zelfs die-hard fans, wat men in ’t vrouwelijk ‘groupies’ zou noemen. Nu ben ik zelf niet zo overtuigd van de ultieme zangkunsten van de man, maar wat hij in zijn 35-jarige carrière en tientallen cd’s bij elkaar geschreven heeft, daar mag je gerust U tegen zeggen. Respect dus, en benieuwd ook naar de prestaties van vandaag. Het publiek is alvast enthousiast en geeft de band een warm welkom.
Jimmy Vaughan loodst zijn band door een niet verrassend maar wel heel gedegen setlist waar de grote nummers, zoals ‘Boom Bapa Boom’ voor herkenbaarheid zorgen, terwijl Lou Ann Barton de ‘female vocals’ meer dan recht doet. Een optreden met veel routine en zonder valkuilen is wellicht het resultaat van bakken ervaring en vakkennis. Het volledige optreden staat als een huis en wie kwam om Jimmy Vaughan in goede doen mee te maken, was vandaag aan het goede adres. Best leuk voor de organisators ook, want volgens ‘de wandelgangen’ is het budget voor deze band niet van de poes. Tot dusver, dus vlak voor de grote finale, stelt geen enkele groep teleur. Of beter gezegd : is de dag één groot succes. Blues Peer 2014 is wellicht vandaag niet volledig uitverkocht, maar wie nu aanwezig is kan alleen spreken van uitermate kwalitatieve blues music op hoog niveau.
Het zou een ultieme afsluiter worden en wellicht enkele honderden toeschouwers méér opleveren, maar het mocht niet zijn. Jeff Beck geeft jammer genoeg forfait voor de finale (wegens gezondheidsredenen) van deze jubileum-editie. We gaan er niet te veel bij stilstaan, want vervangend, maar vanuit een heel andere hoek staat Seasick Steve ons op te wachten. Zijn naam is bij iedereen gekend, maar naar ik hoor op de weide denken velen dat het hier gaat om een ietwat oudere zonderling die op zelfgemaakte gitaren tokkelt.
Nu is dat geen onwaarheid, maar met die omschrijving verdien je natuurlijk nog geen diploma om zomaar Jeff Beck te vervangen, of te headlinen op Blues Peer (of al die andere Europese festivals waar hij al te gast was). Terwijl de rangen zich in de frontlinies sluiten begeeft Seasick Steve zich samen met drummer Dan Magnusson op het podium. Explosief en rauw en als duiveltje-uit-een-doos barst alle feestvreugde hier los. Hell broke loose lijkt het wel, zowel op het podium als in de tent. Een prille zeventiger is hij weliswaar, maar met de energie van een jonge twintiger dan toch. Seasick Stevie heeft alvast geen last van zeeziekte op het podium, en de eerste paar nummers rocken er op los. Op het eerste zicht kramiekige gitaren, drums en een krachtige stem.
Dat zijn de ingrediënten waarmee deze cocktail bereid wordt. Uitbundige reacties van het publiek zijn terecht. Geleidelijk aan sluipt hier en daar ook een gevoeliger nummer in de setlist, en als een juffrouw op het podium geroepen wordt om een lieflijke ballade van de man cadeau te krijgen, is het hek helemaal van de dam. ‘Rauw, hees en teder’ schrijft men op de nieuwe website van Peer Blues. Perfecte omschrijving van deze verrassende zondagfinale. Ikzelf was een beetje op zoek naar Jeff Beck vandaag, maar met een cadeautje als dit is mijn honger best wel gestild. Chapeau Seasick Steve !
Op zaterdag 18 juli 2015 was Shakura S’Aida een van de uitblinkers Ze werd geboren in Brooklyn, New York, groeide op in Zwitserland en resideert momenteel in Toronto, Ontario, Canada.
Shakura S’Aida heeft een stem als een klok en je zou het niet zeggen dan ze al 25 jaar op een podium staat. Op haar setlist prijkten soul en aanverwante nummers als ‘That Ain’t Right’, ‘Time’, ‘Guchie Woman’ en ‘Bring Me Back’.
Emmylou Harris en Rodney Crowell brachten een uitermate gevarieerde show vol van buitenaards mooie nummers zoals ‘Luxury Liner’, met een wervelende gitaarsolo van Jedd Hughes in het middenstuk. Pedal steel player Steven Fishell mocht dan weer uitgebreid zijn kunnen tonen bij de nieuwe song ‘Bring It On Home In Memphis’.
En wie nu dacht dat we daarmee zowat alles hadden gehad, dacht totaal verkeerd. Een wervelwind, die Melissa Etheridge heette, heeft de tent in vuur en vlam gezet. Ze kreeg daarvoor de bereidwillige medewerking van het publiek, waarvan haast nog niemand de uitgang had opgezocht. ‘Like The Way I Do’, ‘I Won’t Be Alone Tonight’ ‘Take My Number’ en vooral het flink uitgesponnen ‘Bring Me Water’, zorgden er voor dat de fans maar om meer bleven roepen….
Melissa Etheridge deed haar live reputatie alle eer aan en dan vergeet je helemaal dat deze grote dame veeleer staat voor gebeitelde rootsrock, dan wel voor blues. Ik heb daarover na 23u15 niemand meer horen klagen. Hopelijk krijgen de doemdenkers inzake de verdere ontwikkeling van Blues Peer ongelijk. Een betere afsluiter kon Blues Peer zich op zaterdagavond toen niet wensen.
Zondag 19 juli 2015… Preston ‘The King Of Beale Street’ Shannon, had eindelijk nog eens een nieuw album te promoten met ‘Dust My Broom‘. Voor zijn Benelux concerten vind de bijna 68- jarige Shannon nu al een enkele jaren backing bij de Nederlandse band van Fat Harry and The Fuzzy Licks. Fat Harry Dorth mocht met een instrumentale introductie Preston Shannon aankondigen. Dat B.B. King één van zijn grote mentors is blijkt uit Preston’s subtiele gitaartechniek.
Het assortiment songs kwam hoofdzakelijk uit de albums ‘Midnight in Memphis’ daterend uit 1996, en ‘Goin’ Back To Memphis’. Preston’s sound heeft een brede invalshoek die een sfeervolle combinatie van soul, blues en funky getinte klanken herbergt. Shannon opende knap met een uitgesponnen versie van ‘Let The Good Time Roll’. Maar ook ‘Rolling & Tumbling’ was een sensueel soulstyling nummer dat de essentie van Shannon perfect weerspiegelt. Steevast op de playlist, de emotionele en luid meegekeilde coverversie van Prince‘s ‘Purple Rain’. Het nummer ‘The Streets Will Love You To Death’ werd met zijn indringende vocals en overweldigende gitaarsolo’s een zeer melodieuze expressie. De blazerssectie werd vanavond een minder prominente rol toebedeeld maar stond haaks op Preston’s gitaarsolo‘s. De groovy tune in de overtuigende finale ‘Goin’ Back To Memphis’ was een voor de hand liggend hoogtepunt. De bindtekst ‘Take my music with you at home tonight’, is intussen een legendarische zinspeling bij Shannon. Hij signeerde dan ook met veel plezier zijn nieuwste album. Preston Shannon heeft nog steeds een vast clubcontract in B.B. King’s Blues Club op Beale Street in Memphis, maar vanavond was hij een openbaring voor velen onder ons. Preston Shannon stond wat ons betreft dan ook veel te vroeg geprogrammeerd.
Na onze honger te hebben gestild, en ja… ook onze dorst te hebben gelaafd, wachtte ons het Belgische tweeluik met The Scabs en K’s Choice. Net rond deze twee groepen was heel wat commotie ontstaan op diverse media. Maar zowel Guy Swinnen als Sara Bettens hebben deze criticasters muzikaal met de rug tegen de muur gezet.
The Scabs vonden hun oorsprong in het begin van de jaren ‘80 toen vier punks deelnamen aan Humo‘s Rock Rally in Herselt. Anno 2015 zijn enkel gitarist Willy Willy en zanger/gitarist Guy Swinnen nog aan boord. Het voorlaatste studioalbum ‘Sunset over Wasteland’ dateerde eigenlijk al van 1995. Maar met het nieuwe album ‘Ways of a wild Heart’ is de reünie face dus verleden tijd.
Eens de jukebox in gang is geschoten is er geen houden meer aan. Hit na hit rammen The Scabs ons door het strot, en dit tot groot jolijt van heel wat dolgedraaide fans. ’Hard Times’, ’She’s Jivin’, ’Crystal Eyes’ of ‘Nothing On My Radio’ worden ontzagwekkend afgewisseld met nieuw materiaal zoals ‘Turn It Up’, de stomende titeltrack ’Ways of a wild Heart’ en ‘Shot’. Willy Willy strooide gretig zijn gitaarriffs de wijde omgeving in. Die man heeft verdomd meer charisma in zijn botten dan de volledige ploeg Rode Duivels. En of de band zou worden teruggefloten ! Tot twee keer toe zelfs. Als uitsmijter hadden ze ‘Robbin’ the Liquor Store’ en het rockende ‘Matchbox Car’ voor ons in petto. The Scabs blijven na 30-jaar nog steeds populair, en dat was er ook aan te merken tijdens de signeersessie.
The Animals…! Eric Burdon is zo’n levende legende die je toch eenmaal live in je leven moet gezien hebben. De geschiedenis rond de persoon Eric Burdon is nagenoeg bij iedereen stilaan bekend, we gaan het er hier dan maar op houden met wat de man performde in Peer. Gehuld in een modern pak en zonnebril werd de kick-off zoals vaak ingezet met ’Don’t Bring Me Down’. Meteen is duidelijk dat 74-jarige Burdon nog steeds over een groot stemgeluid beschikt. Ook zijn charismatische uitspattingen hebben nog niets van hun gesticulerende bewegingen verloren. En dat alles was bijzonder goed te merken bij songs als ‘When I Was Young’ en ‘Don’t Let Me Be Misunderstood’ .
Na drie song was het alweer -zoals bij iedere band trouwens- tijd om de persfotograven weg te jagen uit de frontstage en te vervolgen met het opzwepende ‘Water’. Hier is het vooral Red Young op toetsen die de aandacht naar zich toehaalt. Een volgende hoogtepunt was toch wel de Ray Charles cover ‘I Believe To My Soul’, met alweer een heerlijk afwisselende combinatie tussen de gitaararrangementen en het Hammond B3 orgel. Een zeer energetische en kwieke Burdon loopt heen en weer op de stage, en als orgelpunt werd uiteraard ook de wereldhit ‘The House Of The Rising Sun’ op het publiek losgelaten. Eric Burdon & The Animals, wel die zijn nog steeds een indrukwekkende verschijning op een podium.
Wel heel vroeg op de middag stond Robben Ford geprogrammeerd op zaterdag 16 juli 2016 . Ford die werd geboren in Woodlake, Califonrnië in 1951 stond nu voor de derde keer geprogrammeerde op Blues Peer.
Na enkele knappe albums verwierf hij in 1986 wereldfaam door Miles Davis te vergezellen op diens wereldtournee. Zijn gitaarspel is uiteraard zijn ‘signature sound’. Zijn blues sound is rijk aan harmonische complexen en samen met Brian Allen (bas) en drummer Wes Little komt haast het bucolische bovendrijven. Robben Ford beukte er oplos in met het trendy ‘Rainbow Cover’, uit zijn jongste album ‘Into The Sun’, op de voet gevolgd door ‘Midnight Comes To Soon’. Hij puurde uiteraard voor de grote majoriteit uit dat album. Net zoals de songs ‘Rose Of Sharon’ en ‘Same Train’. Van zijn oudere werk onthouden we vooral kleppers zoals ‘Cut You Lose’ uit het album ‘A Day In Nashville’, dat werd ingekleurd door knappe gitaarriffs. Hoogtepunten bij de vleet dus. We bewonderen ook de goddelijk en inventieve instrumentale ‘Cannonball Shuffle’ dat is opgedragen aan dé ‘Texas Cannonball’ Freddie King en ‘High Heels And Throwing Things’, waar zowel bassist Brian Allen en drummer Wes Little de ruimte kregen om volop te soleren.
Wat hebben supergroepen als Ace, Squeeze en Mike & The Mechanics met elkaar gemeen? Wel, dat is eigenlijk maar een naam. En dat is die van Paul Carrack! En toch heeft hij altijd zijn nederigheid behouden. En dat siert nu eenmaal de mens Carrack, en ja… dit ook na bijna 5 decennia ‘on the road’. In de band zat wel een opvallende verschijning, want Paul’s zoon Jack hanteerde namelijk de drumsticks. En hij vond zijn soulmates in Steve Beighton (keyboard) en Jeremy Meek met de baslijnen.
Het nummer ‘Too Good To Be True’, is net zoals ook hier in Peer, de openingstrack van het nieuwe album ‘Soul Shadows’. Een flink stuk van de setlist is dus gewijd aan deze release. ‘Sleep On It’ en ‘Keep On Loving You’ zijn dan ook onvoorwaardelijk knappe en aanwakkerende songs. Met zijn nieuwe single ‘Let Me Love Again’ blijkt dat Carrack nog steeds brandend actueel is. Wie op zijn klassieke nummers wachtte werd zeker niet teleurgesteld. ‘Eyes Of Blue’, ‘Tempted’, ‘Living Years’ en zijn eerste Ace hit ‘How Long’ zijn nummers die we allemaal kennen. Kippenvel dus vanaf minuut een. Tijdens het nummer ‘Better That Nothing’ soleerde Paul zelfs vlotjes gitaar, om daarna zijn pianoklavier en orgel te bespelen. En dit alles in een en hetzelfde nummer. En dan moest het afsluitende ‘You Will Keep Us Alive’ nog de revue nog passeren. Een schitterende hommage aan zijn vriend Glenn Frey van The Eagles, van een al even fonkelend performen.
‘Headliner’ die vanavond was de grote Amerikaanse publiekslieveling Joe Bonamassa. Met zijn ‘mind blowing gitaar virtuositeit’ heeft hij nog steeds een indrukkende schare fans. De in 1977 in Utica, New York geboren Joe Bonamassa wordt steeds meer beschouwd als één van de beste gitaristen van zijn generatie. In 2007 en ‘08 werd hij zelfs door het Amerikaanse vakblad Guitar Player, verkozen tot ‘Beste Bluesgitarist’.
Met ‘So It’s Like That’ uit 2002 en ‘You and Me’ (2006) belandde Joe terecht op de eerste plek in de “Billboard Blues Chards”. Hij was pas vier toen hij al een grote bewondering had voor Stevie Ray Vaughan. Op zijn tiende begon hij reeds professioneel op te treden, en amper twee jaar later verzorgde hij het voorprogramma van B.B. King. Kort hierop vormde Joe een eerste jeugdbandje ‘Bloodline’, waar hij samen met Erin Davis (zoon van Miles) en Waylon Krieger (zoon van Robby Krieger, The Doors) een eerste opname had. Bonamassa heeft de reputatie één van de grootste gitaarspelers in de hedendaagse bluesscene te zijn. Bonamassa concerteert en toert nu met een exclusieve show waarin hij zijn grote mentors eert zoals Eric Clapton, Jef Beck en Led Zeppelin’s Jimmy Page.
De muzikale emoties verdwalen hier vanavond haast in zijn doorknede obsessies van zijn soleerwerk. Zijn fysiognomieën zijn veelzeggend. En dat combineert hij perfect met zijn soulvolle stem. Er was zelfs ruimte voor enkele prachtige solopartijen van drummer Anton Fig, keyboardspeler Reese Wynans en bassist Michael Rhodes. Zelfs twee korte stroomonderbrekingen konden Bonamassa’s goed humeur blijkbaar niet verstoren. Het hoogtepunt van de avond was misschien toch wel het minder bekende nummer ‘SWLABR ‘ van Cream dat ons kippenvel bezorgde. Net zoals het epische ‘Motherless Children’ , origineel van Elvie Thomas uit 1930, maar hier in de versie van die andere opperheer Clapton en het blues accommodeerde ‘I Can’t Quit You Baby’ van Willie Dixon. Of het dwepende ‘Boogie With Stu’ van Led Zeppelin. Maar alles begon met de goddelijke en grandioze introductie song ‘Beck’s Bolero’ van Jeff Beck. De opdis was gegeven en wat volgde was een onvoorstelbaar schouwspel van gitaarlicks en al even opvrijende riffs. En dan hebben we het nog niet gehad over het afsluitende ‘Sloe Gin’. Joe Bonamassa maakte alweer een verpletterende indruk.
Ook Zondag 17 juli 2016 was een echte topdag… Terug van weggeweest; Walter Trout, zou men hier en daar durven zeggen. Walter Trout heeft inderdaad een heel parcours afgelegd, om dan jarenlang te verdwijnen, en nu opnieuw zijn opwachting te maken na zoveel tijd. Dat is inderdaad waar.
Het is echter te gemakkelijk gedacht dat we hier een flauw afkooksel van een jonge virtuoos zouden aantreffen, zoals we hem vroeger kenden. Het is duidelijk: Walter Trout heeft de dood in de ogen gekeken (levertransplantatie), resultaat van losbandigheid, of een té goed leven zou men nu zeggen. Maar deze verrijzenis, vandaag exclusief in België op Blues Peer, toont een heel aimabele en goedgeluimde man, vol speellust, en met respect voor het leven. De manier waarop hij het publiek aanspreekt getuigt van respect, liefde en dankbaarheid voor het leven. De muziek van Walter Trout staat op zichzelf. Dit is blues, soms hard, soms intiem. Altijd herkenbaar door zijn onnavolgbaar gitaarwerk en zijn innemend stemgeluid. Ontroering in tragere nummers, ontelbare noten in uptempo werk. Altijd zichzelf (en soms een kleine verwijzing naar Roy Buchanan zou ik durven zeggen). Zijn vaste begeleidingsband gaat mee op in de muziek, en op die manier is deze som van muzikanten veel meer dan de aparte delen. Drumsolo, gitaarwerk van zijn zoon op het podium, een crazy zangpartij van een roadie (?), keys, bas, iedereen en alles komt aan bod, vakkundig maar gevoelig aan elkaar geweven door de man himself. Respect, met de hoed af !
Taj Mahal is eigenlijk wereldmuziek, stevig gekruid met een potje blues. The Rising Sons (halfweg de jaren 60, met o.a. ook Ry Cooder) hebben de basis van zijn muziek gelegd, en tot nu is hij onafgebroken muziek blijven schrijven. In samenwerking met en voor de beste muzikanten doorheen de jaren. Net omdat hij zoveel muzikale (wereld)stijlen in zijn muziek verwerkt, is hij altijd een heel gerespecteerde partner geweest. Vandaag horen we een staalkaart van zijn kunnen. Op zijn manier. Omringd door zijn vaste bandleden (drums en bas), op een stoel gezeten, met in handbereik een hele resem akoestische gitaren. Alweer een band in goede doen vandaag.
Goedgeluimd en in prima vorm. Perfecte begeleiding bij het zomerse weer, geen complexe partituren, rechtdoor muziek, eigenlijk heel minimalistisch, en daardoor ook heel begrijpbaar. Een wandelende encyclopedie maar wellicht het meest bekend met zijn monsterhit ‘She Caught The Katy’, die hij schreef voor de film ‘The Blues Brothers’. Na elke song werden wij telkens vriendelijk in het Frans bedankt, maar deze eer valt de man zelf te beurt. Het publiek was aandachtig enthousiast, en blij om deze legende te hebben meegemaakt. Merçi Taj Mahal !
Als je alle superlatieven in de bluesterminologie bij elkaar sprokkeld, dan zijn de meeste wellicht van toepassing op de carrière van Buddy Guy. Voor een exclusief optreden vandaag kon Blues Peer hem strikken, wat de bluespurist natuurlijk deed afzakken naar het festival.
Ik zag hem reeds meermaals aan het werk in Chicago en toegegeven, de man blijft overeind. De jaren eisen ietwat hun tol, maar wat wil je.. Uitzonderlijk goedgeluimd en vol energie verovert Buddy Guy moeiteloos het hele festivalterrein, dit is een hoogdag voor de blues vandaag. Wat een pak energie heeft de man. Tussen de muziek door zag men waarempel een ‘stand up comedian’ aan het werk terwijl hij ons de link tussen het leven en muziek uitbeeldt. Natuurlijk is de man vergezeld van een ijzersterke begeleidingsband.
Opvallend is de rol van pianist Marty Sammon die (uitzonderlijk getalenteerd) enorm mooi pianowerk aflevert, maar die ook de volledige set lijkt te dirigeren, als begeleiding voor de master himself. Terwijl deze al zingend en spelend warempel het podium verlaat, in de tent verschijnt en tot achteraan buiten op de weide iedereen begeesterd met, en dat mogen we wel zeggen, ‘zijn muziek’. Want als iemand blues ademt, dan is het toch wel Buddy Guy. Wat een prachtig weekend mogen we hier beleven !
Jon Cleary was een van de hoofdacts op zaterdag 15 juli 2017. Hij werd geboren in Kent maar besloot ruim 35 jaar geleden om naar New Orleans te verhuizen. Daar werd hij beïnvloed door Dr. John, Professor Longhair en Allen Toussaint én werd zelf een meester in de New Orleans funk. Net zoals Barrelhouse is ook Jon Cleary vandaag toe aan zijn tweede passage op Blues Peer. Weliswaar stond hij toen in de backing bij Bonnie Raith.
Samen met zijn hippe ritmesectie The Absolute Monster Gentlemen’s Cornell Williams (bas), A.J. Hall (drums) en Nigel Hall (keys) kreeg Cleary al snel heel wat enthousiasteling aan het bewegen. “Are you ready for some jazz, funk, R&B and soul” scandeerde een goedgehumeurde Cleary. Met zijn aanstekelijke en authentieke New Orleans funk waanden we ons zelfs even in de befaamde Tipitina’s music venue. In de funky en blues geënthousiasmeerde ‘So Damn Good’, ‘Port Street Blues’ en ‘Groove Me’ zijn The Meters en The Nevill Brothers nooit ver weg. De speelse jazzy fraseringen uit ‘Old Junkers Blues’ waren een schitterende ode aan Professor Longhair. Naast onze voorliefde voor Gumbo, Poo Boy en andere lekkernijen uit het zuiden hebben we genoten van Jon Cleary’s Mardi Grass showcase.
The Blind Boys Of Alabama trekken al decennia lang de wereld rond om hun inspirerende blues en gospelklanken. Strak in een zalmkleurig maatpak en met de haast ‘signature zonnebril’ werden The Blind Boys Of Alabama begeleid tot voor hun stoel. Vrijwel meteen werden ze verwelkomt onder een daverend applaus. De achtkoppige band met vocalisten Jimmy Carter, Ben Moore, Paul Beasley en Eric “Ricky” McKinnie, Joey Williams (gitaar), bassist Stephen Ladson, Peter Levin (Hammond B3) en drummer Austin Moore passeerden reeds in Peer vijventwintig jaar geleden.
De band opende traditiegetrouw met Curtis Mayfield’s ‘People Get Ready’, een falsetto gospel uitvoering in al zijn facetten. Ook al werd het originele nummer opgenomen door de soulgroep The Impressions De intense gospel toewijdingen waren haast een statement om het publiek tot tranen toe te beroeren. De on-stage gospelchemie was merkelijk voelbaar tot ver buiten de tent. Nummers als ‘Nobody’s Fault But Mine’ (Blind Willie Johnson) en ‘My God Is Real’ waren tevens religieuze en swingende compositum. Tijdens ‘I Shall Not Be Moved’ ging Carter de volledige tent rond en eens terug bij zijn gospelmates weerklonk een excellerende versie van Stevie Wonder’s ‘Higher Ground’. ‘Lord Have Mercy’ kweelde Carter nog een laatste keer.
De organisatie van Blues Peer had toen voor ZZ Top gekozen als afsluiter van de zaterdag editie En dat bleek een terechte keuze te zijn. Het trio uit Houston, Texas werd door fans meteen in de armen gesloten. Zanger/gitarist Billy Gibbons, Dusty Hill (bas/vocals) en drummer Frank Beard hebben dan ook nog niets van hun charisma ingeboet. Na haast vijf decennia ‘on the road’ komt wel een zekere routine om de hoek kijken, maar de heren hebben zoveel métier dat zulks geen bezwaar kan zijn.
Die avond was het gewoon genieten en het publiek ging met tussenpozen flink uit de bol. Het trio opende met ‘Got Me Under Pressure’ om te vervolgen met ‘Have Mercy’, dat op zijn beurt schitterend en naadloos overging in het overweldigende ‘Jesus Just Left Chicago’ en ‘Gimme All Your Lovin’. Er waren dus duidelijk al een hele resem hits de revue gepasseerd voor de show goed en wel begonnen was. Maar geen nood, want met nummers als ‘Pincushion’ en het luid mee gekeilde ‘I’m Bad, I’m Nationwide’ steeg de sfeer haast crescendo.
En toen volgende enkele fijn uitgekiende cover herwerkingen met ‘Foxy Lady’ van The Jimi Hendrix Experience, ‘Catfish Blues’ (Robert Petway) en Tennessee Ernie Ford’s ’16 Tons’, waar Elwood Francis’ lapsteel zorgde voor een unieke sfeer. ‘Time To Take a Little Whiskey’ en ‘I Gotsa Get Paid’ leidde ons naar het slide gitaar begeesterde ‘Sharp Dressed Man’, het aanwakkerende ‘Legs’ en de bisnummers ‘La Grange’ en ‘Tush’. Er kwam zelfs nog een tweede toegift in de vorm van ‘Jailhouse Rock’, dat met Texas blues rock arrangementen werd overgoten. ZZ Top deed als vanouds de tent nog eens ontploffen…. of het scheelde niet veel!
Zondag 16 juli 2017 was misschien wel de meest divergente affiche van de laatste jaren. De muziek van Jethro Tull ligt misschien nog het verst weg van blues. Begonnen als bluesband evolueerde de muziek gaandeweg naar rock, progrock, en noem maar op.
Moeilijk te catalogeren onder een bepaalde stijl. Iedereen kent natuurlijk de grote hits uit de tijd van toen, en vandaag krijgen we daar een mooie staalkaart van (Living In The Past, La Bourree, Too Old To Rock’n Roll, Too Young To Die, Thick As A Brick, Hymn 43, Aqualong, Locomotive Breath). Ian Anderson rent alle hoeken van het podium af vanaf de aanvang van het concert. Hij oogt bijzonder fris en strijdvaardig, en brengt zijn songs met diepe inleving. Met zijn dwarsfluit constant in de hand, zijn zo herkenbare stemgeluid en zijn typische éénbeen-standje lijkt hij nog steeds de energie te hebben van zovele jaren terug. Opnieuw staat de tent barstensvol, en ook deze keer is het publiek heel enthousiast. ‘La bourree’ is al snel een hoogtepunt vroeg in de set, maar ook later blijft de set heel enthousiast geapprecieerd worden.
Ik heb zo de indruk dat Blues Peer toch een heel nieuw publiek bekoord heeft met de affiche van vandaag. Ian Anderson is opgetogen, maar tegelijkertijd toch ook zeer geconcentreerd op zijn muziek. Steengoede muzikanten die op tijd en stond mogen tonen wat ze kunnen, maar toch altijd functioneel in de muziek. Deze muziek vraagt toch een zekere luisterbereidheid, zeker op dit festival, en bovendien brengt de groep ook nieuw werk, maar de dag kan niet stuk. De formule van vandaag is een succes.
Jools Holland is een entertainer, en de meesten kennen hem van zijn tv-carrière en van zijn Later With Jools Holland, de nieuwjaarsshow Hootenannie….! Met zijn orkest is hij vandaag welkom op Peer. Opnieuw staat het podium afgeladen vol. Klassieke piano, drum, bas, keys, vocals, en een pak blazers. Eigenlijk altijd wel indrukwekkend, zo’n opstelling. Het valt ook op dat de bandwissels, met afbreken en opstellen van de instrumenten, ongelofelijk snel verlopen op dit festival. Een pluim voor de medewerkers van dienst !
Jools Holland is een erg getalenteerde showman die , zoals ook in zijn TV-shows, op een energiek-plezante-gedreven manier zijn gasten verwelkomt. Vandaag staan zijn gasten niet achter het podiumgordijn, maar steevast in de band on stage. De show van Jools Holland draait in de eerste plaats om boogiewoogie. De rode draad is zijn pianowerk, maar hier verwerkt hij in de set een wervelende stijl van niet enkel boogiewoogie, maar ook klassiek, jazz enz. Het publiek heeft er zin in en wie graag danst, danst ook. Leuk. En dan krijgen de gastmuzikanten de hoofdrol toegewezen. De backing vocals krijgen elk twee nummers, verschillende blazers krijgen solo opportuniteiten toegedeeld, in duo of in trio en met een frontplaats op het podium. Altijd overtuigend, deze set zit piekfijn in elkaar en verveelt geen moment. Dan krijgt ook de drummer Gilson Lavis, een dikke pluim van orkestleider Jools, voor zijn 35-jarige carrière als begeleider van de pianist. De show vliegt, maar het beste moet nog komen. Middenin de set roept Jools zijn hoofdvedette op het podium, en ook dit is een reden waarom ik hier vandaag ben: Ruby Turner.
We volgen deze zangeres al een aantal jaren. Hoewel ze nooit een megaster werd, vinden we haar één van de beste zwarte zangeressen van dit ogenblik. Wat kan deze vrouw zingen ! De Goddes Of The Blues, zoals Jools Holland haar noemt, is stijlvol, charismatisch, en ze kan bovenal zingen. Blues, maar ook zo mooi in gospel, en die typische zwarte muziek waarvoor je een stem en longen als luchtballons moet hebben. Let The Good Times Roll ! Ruby Turner leidt ons verder door de show en krijgt oorverdovend applaus. Plus een dankbare knieval van waardering van Jools Holland zelve. Dit optreden is te snel voorbij. Let The Good Times Roll !
Zaterdag 19 juli 2019… En goede wijn behoeft geen krans. Oude rotten in het vak krijg je er niet onder, en ook dit jaar krijgen we terug een flinke portie Chris Robinson. Het concert heeft even tijd nodig om op volle kruissnelheid te komen.
Maar dit is gitaarmuziek à volonté, dus wie heeft bezwaar ? Net iets te routineus om een grote pottenbreker te zijn klinkt het vandaag. De muziek zit feilloos, maar er komt geen echt grote apotheose. Herkenbare hitsingles of superhits van The Black Crowes komen vandaag niet aan bod. Daarom ook blijft het optreden vandaag meer een (aangenaam) voortkabbelend beekje, zonder watervallen of stroomversnellingen.
Eén brok energie, een podiumbeest, en gloeiend ‘heet’. Hoeveel beter kan je een concert openen. Met een klok van een stem en de meest sexy attitude trekt Beth Hart meteen alle aandacht naar zich toe. Ze speelt met haar vaste begeleidingsband. De gitarist en bassist hebben zo hun eigen muzikale signatuur, en dat maakt van deze band net iets meer dan een vlotte begeleidingsband.
Herkenbaarheid is altijd een troef, en de ‘basis’-bezetting geeft op deze manier wel vorm aan de muziek. Nadat we wat bekomen zijn van een overweldigende intro blijft het optreden echter niet echt op dit hoge niveau voortbouwen. Deze groep heeft het natuurlijk van de frontvrouw, met haar verschijning en een klok van een stem. Nummers als ‘Leave The Light On’ staan als een huis en bewijzen de waarde van de groep. Maar er is een kleine vonk die er vandaag net niet is. We werden vandaag overrompeld door bands met achtmansbezettingen en meer, en het niveau van het festival is ontzettend hoog. Als hoofdact heeft Beth Hart nog net niet een indrukwekkend palmares van superhits, en haar muziekstijl is nog niet echt gedefinieerd.
Een mengelmoes van blues, rock, jazzy knipogen … het bewijst allemaal de veelzijdigheid van de band, maar een duidelijke lijn krijgt het publiek niet voorgeschoteld, en soms klinkt alles net een beetje te leeg. Let wel, dit is een heel goed optreden, maar er was net niet de magie die dingen onvergetelijk maakt. En het publiek is na een tweede lange festivaldag natuurlijk ook aan wat rust toe. Headliner zijn, laat op de avond, is soms geen cadeau.
Opener die dag waren de Travellin’ Blue Kings. Als grootste gemene deler speelt al vrij vlug Duke Robillard door mijn hoofd. Blues music, met een mooie muzikale verhaallijn, en niet altijd gebonden door 3 akkoorden of 12 maten. Eigentijds dus, en overtuigend. Een heel strakke set met overtuigend gitaarwerk en mondharmonica.
Een PA-klank met ballen ook, strak gemixt met bakken decibels. Terecht. Sympathieke Belgische kerels op het podium, en ze spelen met kennis van zaken. De tent is verrassenderwijze al heel vroeg goed gevuld, dankbaar en welverdiend voor een opener op een festival. Het is zomer, en Blues Peer voelt al direct goed aan. Hopelijk (en terecht) is Travellin’ Blue Kings een lange blijver in het landelijke of internationale blueslandschap.
Op zondag 19 juli 2019 mocht Kyla Brox en band als eerste de instrumenten inpluggen. Ze is de terechte winnares van de European Blues Challenge op de Portugese Azoren. En dat bleek ook in Blues Peer meer dan gerechtvaardigd. ‘The finest female blues singer of her generation’, had als winnares van de ‘UK Blues Challenge 2018’ ook de eer om haar thuisland tijdens de ‘2019 International Blues Challenge’ in Memphis te vertegenwoordigen. Kyla is de dochter van Victor Brox en begon met zingen in zijn destijds populaire band The Aynsley Dunbar Retaliation.
In 2016 had Kyla dan een bescheiden succes met haar debuutplaat ‘Throw Away’. Op Blues Peer kwam Kyla vooral haar nieuwe release ‘Pain & Glory’ voorstellen. Het soepel gitaarwerk van Paul Farr, de geïnspireerd baslijnen van Danny Blomeley en de strakke drums van Mark Warburton vormden de ideale ritmesectie. Blues, een dosis funk, heel wat soul en gospel zijn haast accuraat in haar set. Het gospelgevoelige ‘If You See Him’ was meteen een schitterende opener. Met haar immens stembereik zet Kyla ook ‘Beautiful Day’ en de titeltrack van haar nieuwe plaat in de steigers. De toon was gezet voor wat een fijne dag boordevol gave muziek zou worden. Kyla heeft ook al vrij vlug een inmiddels goed volgelopen tent op haar hand. Het werd zelfs lekker meebrullen tijdens ‘365’. De diepe baslijnen waren ook een constante in ‘Bluesman’s Child’ en met het funky ‘For So Many’ werden zelfs de eerste danspasjes van de dag gewaagd. Het emotionele ‘Hallelujah’, origineel van Leonard Cohen, is net zoals op de plaat ook hier een knappe afsluiter. Kyla Brox, the first lady of British blues, haalde het spirituele uit de ochtendmens op Blues Peer..!
De Britse gitaarvituoos Matt Schofield heeft met Johnny Henderson (Hammond B3) en drummer Evan Jenkins een strakke ritmesectie rond zich verzameld. Hij werd verkozen door ‘Guitar & Bass Magazine’ in de ‘One of Top Ten Britisch Guitarist Of Al Time’. Matt prijkt zo naast Eric Clapton en Peter Green. Schofield komt uit Manchester én is professioneel aan de slag sinds zijn achttiende. Van soul naar heavy gitaarriffs.
Het moet kunnen hebben de organisatoren van Blues Peer gedacht. En inderdaad, de moireer sloeg aan van bij de start. Dertien jaar gelden stond Matt Schofield hier voor het eerst op het podium. Met dit trio is hij al twee decennia ‘on the route’ en wordt algemeen aanschouwd als een van de meest onderscheiden en innovatieve gitarist van een uitzonderlijke generatie Als een geoliede machine raast het trio door de setlist. Snedig gitaarwerk is haast zijn handelsmerk geworden. Technisch perfecte jazzy gitaarlicks werden ingeweven in zijn bluesrock beïnvloede songs. ‘What I Wanna Hear’ en ‘Live Wire’ zijn hiervan de perfecte voorbeelden. Maar vooral de bloedmooie zangers Christine Tambakis zorgde voor enige lafenis in de set. Nummers als ‘I Don’t Want Nobody’ en vooral Junior Wells’ ‘Little By Little’, uit 1968 kregen zo nog meer dieptegang. Matt Schofield soleerwerk is haast gerelateerd aan zijn helden en mentors. Een gitaar-eminentie met flik oogjes naar de sound van Wes Montgomery. Op excellerende wijze wordt zijn publiek helemaal koud ingepakt. Matt Schofield is dan ook een welgekomen addendum in het hedendaagse bluesrock wereldje.
Met Kenny Wayne Shepherd werd echt wel een grote muzikale vis aan de haak geslagen. Net zoals Matt Schofield stond Sheperd zeven jaar geleden hier ook al eens op het podium. Over zijn passage van toen wordt steeds nagepraat. Toen overdonderde hij haast iedereen, nu dribbelde hij ons meermaals. Zanger Noah Hunt hijgt vocaal de aandacht naar zich toe. Terwijl ‘gitaar bender’ Sheperd de fulminante gitaarsolo’s aan elkaar rijgt. Ze openen strak met de rocksong ‘Woman Like You’.
Haast naadloos knallen ‘Mr.Soul’, origineel van Buffalo Springfield, ‘Long Time Running’ en ‘I Want You’. We kregen meteen een voorsmaakje, want al deze songs komen uit zijn nieuwbakken album ‘The Traveler’. Het funky ‘Diamonds & Gold’ entameerde voor de gelegenheid uit de release ‘Lay It Down’ uit 2017. Bij Elmore James leende Sheperd hier voor de gelegenheid het slidegitaar geënthousiasmeerde ‘Talk To Me Baby’. Shepherd vocaliteit leende zich wonderwel voor het nummer. Tijdens de semi-akoestische slow blues ‘Heat Of The Sun’ ging voor het eerst de voet even van het gaspedaal. Voor de liefhebbers van de twin-gitaartunes was er dan ‘Down For Love’ en de moirerende gitaarriffs uit ‘Turn To Stone’, een nummer van Joe Walsh uit 1972.
Kenny Wayne Shepard bracht als uitsmijters ‘Blue On Black’, Slim Harpo’s ‘I’m A King Bee’ en een vlijmscherpe versie van Jimi Hendrix’s ‘Voodoo Chile’ (Slight Return)
Met dank aan Blues Peer
Teksten: Frank Jacobs, Ivan Van Belleghem, Philip Verhaege
Foto’s: Philip Verhaege
liveactsbelgium.com 
Prachtige flashback, Philip. Bedankt! Blues Peer……