Hoover III en Giac Taylor, dinsdag 05 maart 2024 – CC René Magritte, Lessines
Toen Hoover III (uitgesproken als Hoover Three) klaar was met de release ‘A Round Of Applause’ in 2022, speelden ze wel vaker in een modus die heel wat rock en psycho-rock expandeerde. Dat was de opvolger van ‘Water For The Frogs’ van amper aan jaar eerder. LA psycho-kraut explorers Hoover III bevinden zich nu op het summum van hun performen met hun nieuwste release ‘Pointe’. Het is een pastoraal album dat verwijst naar het verleden, terwijl het zich uitstrekt naar een onbekende toekomst. De band rond spilfiguur zanger/gitarist Bert Hoover is uitgegroeid tot een gigantisch ensemble. Samen met Kaz Mirblouk (bas & vocals), drummer Jon Modaff en Paco Casanova op synthesizer vindt Hoover zijn weg in dit psychische muzikaal landschap. Heel wat psycho-rock uit de jaren 60, kosmische uitgestrektheid, progressieve folk en zelfs een vleugje country sijpelen door in het geluid.
Tekst: Philip Verhaege
Fotoalbum: Hoover III – Giac Taylor
Oorspronkelijk geboren als een solo-drummachineproject door Bert Hoover, is Hoover III nu geëvolueerd naar zijn ware definitieve vorm. Een volwaardige band die bedreven is in het creëren van hun eigen soort psychedelische spacerock. Met een knipoog naar hun voorgangers trotseert Hoover III de beheersing van een groove die zweeft tussen een kleurrijk mozaïek van geluiden dat culmineert in een vloedgolf van rauwe energie. Na de spacey intro ‘Prom’ knallen ze meteen met die overweldigende Krautrock van ‘Guillotine’ uit 2018, naadloos sloot de funky surfrocker ‘The Runner’ zich perfect aan, net zoals ‘Control’ dat pulseerde op een expirerende ritmiek, doorsneden met knappe gitaarriffs en gedempte orgelsneden.
De losgeslagen grunge rocker Can’t You Hear Me Calling? stond in antithese met het folk-pop getinte ‘The Tall Grass’, een eerste single uit de langspeler ‘Pointe’ én ging het gezwind naar het geëxpandeerde en subtiele ‘This Rock’, een nummer dat zich hier vooral kenmerkte door een diepe basgroove en explodeerde naar een adempauze. Net zoals psychedelische rocker ‘Reptile’ uit de zelf titelende langspeler uit 2019 en ‘Out Of Time’. Kronkelende en zwevende psycho-rock zoals ‘Melody’ en ‘The Ship That I Sail’, dat misschien wel hun meest radiovriendelijke nummer is.
Net zoals Bird on a Wire’, een nummer dat zich naar een gestaag momentum opbouwde en dat alweer die spatiale, psychedelische geluidseffecten effectueerde. Dit alles trouw aan de brein van het experimenteren, en dan was er nog die nooit ophoudende groove, met heel wat opwindend gitaarspel en vaak bizarre maar geweldige geluidseffecten. De band verkent het ook fenomenale tijdperk van die 60’s psych bliss met ‘Circling The Square’ en een zeer uitgesponnen ‘Destroya’. Een slotakkoord dat gestaag ontplooide tot een spacerocker met opwindende gitaartunes.
De in Los Angeles psych-kraut explorer Hoover III blijft zo’n opwindende act om te zien evolueren, en toch behouden ze hun eigen identiteit.
Giac Taylor is het soloproject van Panarisi Giacomo aka Romano Nervoso, een band dat wordt bestempeld als de uitvinder van de spaghetti-rock. Het begon allemaal in januari 2021, toen “il signore” Panarisi besloot te utiliseren van de “lockdown” en de gezondheidscrisis om zichzelf te isoleren in de studio in het gezelschap van zijn sidekick-geluidstechnicus Moorad Agjij. Hij creëerde in een summum het project dat hij altijd al wilde doen… een soloalbum opnemen in minder dan een week. Het concept was simpel. Sta in al vroegte op om liedjes te schrijven, die vervolgens worden opgenomen in de avond, allemaal voltooid in zeven dagen, vandaar de naam van het project ‘One Week/One Record’. Uit al deze ervaring zijn vier albums geboren, ‘First Of All… Fuck You’ uit januari 2021 -maar officieel uitgebracht in februari 2023 op het Belgische label Milkshake Records-, ‘Jesus Loves You But I Don’t’ uit maart 2021, ‘Dead Man Shoes’ (juni 2021) en ‘The Last Sicilian Standing’ uit december 2021, dat werd opgenomen in minder dan 24 uur.
Op het podium wordt drummer/vocalist Giac Taylor begeleidt door enkele ervaren muzikantenvrienden met bassist Diego Di Vito, gitarist Mick Carro Torres en Angelo Gruttadauria op keyboards en gitaar. Hun Psychedelisch begeesterde rocksound zit stevig in elkaar en de setlist werd gekruid met breedgebouwd songmateriaal.
Tussen de openingssong ‘Dangerous’ en de slotakkoorden van een wel zeer uitgesponnen ‘Italian Abduction’, een nummer dat is uitgegroeid tot hun signature song, accordeerde heel wat stevig en heavy werk. Naadloos ging het naar ‘Armchair Warrior’, het stemming wisselende ‘Path Of Love’ en het knallende ‘The Witch’. Van het aan trash metal grenzende ‘The War Of The World’ en ‘Grim Reaper’, met zijn heavy gitaarriffs, beukende drum en bonzende baslijnen ging naar ‘May Satan Bless You’ én ‘The Blame’ een nummer waar Giac Taylor schijt en laks heeft aan iedereen. May Jesus bless your soul, guys…
Tekst: Philip Verhaege
Fotoalbum: Hoover III – Giac Taylor
liveactsbelgium.com 