2016 REVIEW : Nathaniel Rateliff & The Night Sweats AB, Brussel Maandag 07 November 2016

Tekst en Fotoalbum : Philip Verhaege

Vlotter dan alweer verwacht rijden we de Brusselse binnenstad in en al even snel vinden we een parkeerplaats achter de Koninklijke Vlaamse Schouwburg aan de Arduinkaai. Enkele bloedmooie, maar duidelijk van buitenlandse origine, prostituees spreken mij aan. Maar ik kan aan de verleiding weerstaan en stap vrolijk verder in de richting van de Anspachlaan. Op de deur van de Ancienne Belgique frappeert alweer het bordje ‘uitverkocht’. Niet onlogisch voor de komst van Nathaniel Rateliff & The Night Sweats.

Op de tonen van DJ Lynchworld betreden we iets na zevenen de AB. Na de seductie van dat vrouwelijk schoon had ik blijkbaar nood aan wat gerstenat. Klokslag om 20u00 stapt Matthew Logan Vasquez, de ex- frontman van de folkbands Delta Spirit en Middle Brother, op het podium. Matthew heeft de eer om de voorprogramma’s van de Europese tournee van Nathaniel Rateliff & The Night Sweats te mogen arrangeren. Vaak een heel ondankbare taak, maar Matthew kwijt zich meer dan voortreffelijk van zijn muzikale taak en verstaat de kunst om onze attenties aan te scherpen. Net zoals hij furore maakte deze zomer op Leffingeleuren. Matthew Logan Vasquez, die tegenwoordig in Austin, Texas woont promoot hier zijn solo debuutalbum ‘Solicitor Returns’. Zijn gitaartunes staan samen met zijn Nashville outcast vibe centraal in heel wat akoestische singer-songwriters songs. Met amusant kleine anekdotes en geïmproviseerde aberraties houdt hij moeiteloos onze aandacht. Tot Matthew plots zijn show stillegt en enkele dronken heethoofden door de security laat ontzetten uit de zaal. ‘No fight in my audience’ knipoogt Matthew en met zijn rustige folksongs ontgrendeld hij meteen ook zijn introspectieve en gevoelige kant, net zoals in het nummer ‘Good Morning My friends’. De rustigere folk songs ontgrendelen hier meteen ook zijn introspectieve en gevoelige kant. Vasquez bedekte dus nummers uit zijn solo album en zijn EP, maar er was ook een uitgesponnen ‘full-on rockers’ ogenblik met de song ‘Everything I Do Is Out’, dat samen met The Night Sweats uitgroeide tot een schitterende vergoddelijking.Nathaniel Rateliff & The Night Sweats zijn allang gaan onbekende meer in ons Belgenland. Na enkele opmerkelijke passage hier in de AB, Het Depot in Leuven en in The Barn tent op Rock Werchter stond de flamboyante Rateliff opnieuw op de bühne in een uitverkochte AB.

Nathaniel groeide op in het landelijke Missouri. Maar zijn leven kreeg plots een heel andere wending toen zijn vader stierf in een auto ongeluk toen hij op weg was naar de kerk. De jonge Rateliff werd gedwongen om te stoppen met school en aan het werk te gaan. Tussen twee dag jobs door vond hij gelukkig nog de tijd om op moeders akoestische gitaar te spelen. Hij ploeterde tussen heel wat diverse muziekgenres heen en reisde naar Denver in de hoop zijn muzikale droom te vervullen. Al deze invloeden zijn duidelijk hoorbaar op zijn titelloze debuutplaat op het gerenommeerde label Stax Records. De leidraad doorheen het concert vanavond. De goed geoliede zevenkoppige vriendenband bestaande naast Nathaniel’s soulmate en kamergenoot Joseph Pope III (bas) verder uit drummer Patrick Meese, Luke Mossman (gitaar), Mark Shusterman (keyboard), Andreas Wild (tenor sax) en trompettist Wesley Watkins. De band zorgde alweer voor een verhitte ‘good old soul revue’. De uitbundige sfeer zat meteen raak van bij de openingssongs ‘I’ve Been Failing’ en ‘Look It Here’. Nathalien zal wel nooit een groot spraakwaterval worden, dus rijgt hij de nummers in sneltreinvaart aan elkaar. Tijdens ‘Howling at Nothing’ en ‘I Did It’, uit zijn nog te verschijnen Ep ‘A Little Something More’, werden de eerste vrouwelijke in zwijm gevallen slachtoffers afgevoerd.

De opeengepakte menigte danste en rockte tot de temperaturen haast boven het onmenselijke uitstegen. En Rateliff’s energie straalde ook af op de geestkracht van zijn inmiddels dolgedraaide fans tijdens ‘Wasting Time’. The Night Sweats verdwijnen even van het podium voor een akoestische hoogtepunt. Met ‘Id Waiting Time’ komt het enige rustpunt in Rateliff’s performance. Enkel gewapend met zijn gitaar en stem weet hij meteen de menigte te beroeren. De danstempel ontwaart in een existente cesuur. De orgel arrangementen dicteren de intro van het nummer ‘Parlour’, dat al snel resulteer in een stukje hemelse soul. Naadloos gaat de band verder met het gitaar geëlektrificeerde en swampy nummer ‘Shake’ en de piano rocker ‘Out on the Weekend’. Ook Rateliff kon het hier niet nalaten om Donald Trumph een sneer mee te geven. Tot groot jolijt van het publiek, want ook Vasquez bleek voor Clinton te hebben gestemd.Wordt vervolgt!

Na het strakke en eenzijdige ‘Trying So Hard Not To Know’ en het schatplichtige ‘The Shape I’m In’ (een cover van The Band uit 1970) komen The Night Sweats met de hitsingle ‘S.O.B.’ aandrijven. De hit waarmee het eigenlijk internationaal allemaal begon. Het is een ware gospel en boogie compositie zonder ook maar een greintje verlossend affectie. Nathaniel doet zijn publiek allemaal even zitten om dan recht te veren tijdens het tekstloze chorus dat luidkeels en langdurig werd meegebruld. De uitbundige sfeer kreeg uiteraard een vervolg in de bisronde. We zagen het publiek swingen, mee wiegen en dansen op zijn tot hier toe grootste succes ‘I Need Never Get Old’ en de laatste toegift ‘What I Need’, uit de EP ‘A Little Something More’.

Even had ik gevreesd dat zo’n project inmiddels te groot zou zijn geworden, maar Nathaniel Rateliff  & The Night Sweats zijn klasrijke en royale performers. En dat hebben ze hier in Brussel alweer geweten. Bij het buiten stappen botsen we op Patrick Cuyvers, programmator van Blues Peer, maar hij liet alvast niet in zijn kaarten kijken. Benieuwd! Tradities zijn er bij ons ook om in ere te houden, en daarom nuttigen we voor het naar huis rijden nog een Duvel in café El Metteko.

Met dank aan AB, Brussel en Caroline Benelux

Tekst & Fotoalbum : Philip Verhaege