REVIEW : MYSTERY @Spirit Of 66

Het belooft opnieuw een druk najaar te worden voor Liveacts Belgium, maar enkele weekjes verlof hebben de batterijen gelukkig voldoende opgeladen om er eens duchtig in te vliegen. En ik ben wat blij dat ik kan hervatten met een band die ik eigenlijk nog maar vrij recent ontdekt had. Ja, de Canadezen van Mystery opereerden jaren onder mijn ‘muziekradar’ zonder dat ik ze op het spoor kwam … en dat terwijl de band al meer dan 30 jaar bestaat. Maar gelukkig heb ik de schade al ruimschoots ingehaald en zitten inmiddels quasi alle albums al in mijn collectie. En méér dan terecht!
Denk je bij progressieve of symfonische rock uit Canada meteen aan unieke bands zoals Rush en Saga, ook Mystery pakt uit met een toch wel eigen sound. Als liefhebber van prog/symfonische rock en AOR wisten ze me meteen te boeien met hun prachtige melodielijnen, gevarieerde composities en fraaie arrangementen. Die worden dan ook nog eens doorgetrokken in het vocale departement en dan heb je mij helemaal overtuigd. En kijk, nu zie ik ze voor het eerst aan het werk in de venue die me alsnog op hun spoor bracht …

Mystery is eigenlijk het geesteskindje van gitarist Michel St-Père die de groep startte in 1986. Hij was pas amper 17 jaar, doch hij werkte reeds als sound-engineer in een opnamestudio. Het waren zeer woelige jaren en het was allesbehalve evident om een stabiele line-up samen te stellen. Dat verklaart ook waarom de eerste EP pas in 1992 op de markt kwam. Toen Michel ook zijn eigen label (Unicorn Records) opgericht had, begonnen de releases wat regelmatiger te komen. Helaas bleef Mystery niet gespaard van diverse bezettingswissels en die veroorzaakten dikwijls problemen op het vlak van planning. Na het vertrek van zanger Gary Savoie werd David Benoit als vervanger binnengehaald en met hem leverden ze een reeks kwalitatieve albums af. Het eerste uit die reeks was “Beneath the Veil of Winter’s Face” (1997), het album waarvan de 10de verjaardag wordt gevierd met deze tour. Hun succes en de stijgende aandacht zorgden er uiteraard voor dat de band wereldwijd erkenning kreeg en zelfs in die mate dat David Benoit verzocht werd om het legendarische ’YES’ te vervoegen! Hij combineerde beide bands en het belette Mystery niet om nog 2 prachtige albums met hem op te nemen: ‘One Among the Living’ (2010) en ‘The World is a Game’ (2012). Toen ook David Benoit in 2014 de band verliet zagen vele fans de toekomst redelijk somber in, maar gelukkig toverde Michel St-Père met Jean Pageau opnieuw een uitstekende vervanger uit zijn hoed. Het album Delusion Rain (2015) bevestigde dat Mystery met Jean Pageau een topzanger in het genre had weten binnen te rijven en ik hoop oprecht dat deze line-up nog vele albums bij elkaar zal pennen.

Vanavond dus focus op dat mooie album “Beneath the Veil of Winter’s Face” dat integraal opgenomen werd in de setlist. In een goed volgelopen Spirit of 66, waar Mystery al meerdere malen concerteerde in het verleden, waren de hoge verwachtingen quasi ‘tastbaar’. Eerst en vooral is het geen evident album om integraal te brengen op technisch vlak, anderzijds is het ook vocaal een flinke uitdaging voor Jean Pageau. Maar gezien hun uitstekende live-reputatie was ik er vrij gerust in dat Mystery niets aan het toeval zou overlaten om hier een zo perfect mogelijke show neer te zetten. En dat werd het ook …

Met het briljante tweeluik ‘As I Am’ en ‘Beneath the Veil of Winters Face’ gaf Mystery de aftrap van wat een waar ‘progfestijn’ zou worden. ‘As I am’ kenmerkt zich bv. door een mooie keyboard intro en sfeervolle zanglijn om dan te groeien tot een up-tempo song waarin de keyboards- en gitaarmelodieën een perfecte spanning creëren. In ‘Beneath the Veil of Winters Face’ wordt die lijn aangehouden en Mystery weet zich muzikaal op verbluffende wijze te nestelen tussen bands als Arena, Marillion, Pendragon en IQ, maar ook de invloeden van Yes, Saga, Pink Floyd, Rush en Genesis zijn nooit veraf. In tracks als ‘Snow White’ en ‘Travel to the Night’ komt ook hun voorliefde voor de melodieuze rock/AOR wat meer naar boven drijven en dan moet je maar denken aan bands als Styx, Kansas, Triumph en Journey.

Ik was dus vooral benieuwd naar de prestatie van zanger Jean Pageau … want David Benoit’s vocale werk is écht wel een uitdaging. Zeker als je tussendoor ook nog geregeld de vestiaire moet induiken om van outfits te wisselen. Mijn verdict is positief : Pageau bevestigde ruimschoots en is tevens een intrigerende frontman die de aandacht naar zich toe weet te trekken. Zijn warme stemgeluid leent zich mijn inziens perfect voor deze muziek en aanhangers van zangers à la Dennis deYoung, Jon Anderson en Roger Hodgson zullen hem probleemloos in de armen sluiten.

Zijn de songstructuren dus meestal wat complexer, de zanglijnen en rijke arrangementen houden hun songs eigenlijk zeer toegankelijk. Het levert ook zeer mooie soundscapes op waarin je echt geboeid blijft luisteren, het instrumentale tussenstuk in ‘The Scarlet Eye’ kon zomaar uit een filmsoundtrack komen. Mystery verliest zich ook heel zelden in het té complex maken van hun nummers, de song blijft centraal staan en daar durven vele andere bands in het genre al eens in de ‘fout’ gaan. De grootste verdienste hiervoor gaat naar Michel St-Père, niet alleen een zeer begenadigd songwriter maar ook nog eens een schitterend gitarist. Luister maar naar het bloedmooie ‘Voyage to the Other Side’ waarin beide talenten perfect tot hun recht komen en de meeslepende Gilmoureske gitaarsolo is echt hemels mooi.

Wat wel opvalt is dat het live allemaal een stukje krachtiger klinkt dan op de plaat, vooral drummer Jean-Sébastien Goyette geeft zijn drumkit er ferm van langs bij momenten. Voor sommigen mochten de drums dus misschien iets dieper in de mix gezeten hebben … mij heeft het persoonlijk niet echt gestoord.

Integendeel zelfs, want in het beklijvende epos ‘The awakening’ moest hij met bassist François Fournier alle zeilen bijzetten: gitaristen Sylvain Moineau en Michel St-Père soleerden en duelleerden er duchtig op los. Ook Antoine Michaud, pas 24 jaar, wist mij tijdens dit concert te bekoren met zijn rijke keyboardspel en vingervlugge soli. Met het stuwende ‘The Preacher’s Fall’ werd het eerste setgedeelte op krachtige wijze afgesloten en kon de Spirit Of 66 even op adem komen …

Na een boeiend kwartiertje napraten en van gedachten te hebben gewisseld met enkele fans uit Nederland en Duitsland, richtten we onze aandacht weer op het podium. Er waren blijkbaar wat technische euvels met Jean Pageau’s keyboard, maar gelukkig werden die vakkundig opgelost. En hadden we al een knappe eerste helft gehad, na de pauze ging ik volledig overstag voor deze sublieme band.

Met een schitterende selectie uit de recenste albums had ik de indruk dat zanger Jean Pageau pas écht los kwam en in zijn kielzog ook zijn 5 companen. Het werd een gevarieerde aaneenschakeling van schitterende songs een ik noteerde ‘If You See Her’, ‘Dear Someone’ en het 20 minuten durende ‘The Willow Tree’ als grote uitschieters. Maar eigenlijk is dat een beetje afbreuk doen aan die knappe uitvoeringen van songs als ‘Pride’ en ‘Shadow of the Lake’! Aflsuiten deed Mystery vanavond met 2 tracks uit de laatste studioplaat en die eer viel te beurt aan het opzwepende ‘A Song for You’ en titeltrack ‘Delusion Rain’. En het spreekt vanzelf dat de fans er absoluut geen probleem mee hadden dat deze tracks ook elk de 10 minuten overschreden want het was genieten van elke seconde … Zat er heel sporadisch een schoonheidsfoutje in ? Ja, maar enkel een geoefend oor zal dit eruit gehaald hebben en die momentjes waren zo zeldzaam dat ze echt in het niets verzinken bij de ruim 2,5 uur durende 24-karaats symfonische rock!