MORE BLUES FEST 2013 (review, pictures)

More Blues Festival,
Zottegem,
10-05-2013,
Tekst en Fotografie : Philip Verhaege.

Jaarlijks geeft Filip Morre, ter gelegenheid van zijn verjaardag, wel een gratis optreden voor zijn uitgebreide vriendenkring. Nu werd Filip vijftig jaar, en dat kon hij uiteraard niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Een uit de hand gelopen grap is uitgedraaid in een driedaags gratis Bluesfestival. In het verleden had Filip More – weliswaar met afwisselend succes- zijn organisatorisch vermogen onder 10 editie van zijn More Blues Festival gezet. Voor deze editie fungeerde de prachtige tuin van het Kasteel van Egmont als locatie. En een gevloerde festivaltent liet de bezoekers zelfs geen kans om verkleumd de nacht in te gaan.

Vooral Gwyn Ashton wekte onze speciale aandacht. De bluesrocker strooide als vanouds gretig met heavy girtaarlicks. Maar vooraleer Ashton rond 02u00 de lichten doofde, had Fernant Zeste de oneerbiedige taak om het Festival te openen. Fernant Zeste is het pseudoniem voor Jonathan Scheerlinck. De bebaarde Gentse singer-songwriter had als ‘special guest’ harp, fluit en saxmuzikant Luiz Marquez rond zich geschaard. Fernant Zeste heeft een nieuw schijfje ‘Polaroids’ te promoten, en zoals zoveel collega artiesten heeft hij dit ook in eigen beheer in de platten rekken gegooid. Met nummers als ‘Your Mind Was Temblin’, de lofzang aan zijn geboortedorp ’Welle’ en ‘Louise III’ doet Zeste ons sterk terugdenken aan de befaamde Fat Posum sound. Met een improviserende Marquez was ‘Snowblind’ dan weer een vroeg hoogtepunt. Al had ‘Lies’ van The Black Keys uiteraard heel wat meer hooks dan zijn eigen origineel songwerk.

De uit Trïeste, Italië afkomstige Stefano Franco slaagde in zijn opzet om de pauze op te fleuren met aanstekelijke keyboard en boogiewoogie ritmes. Stefano moedigde het publiek aan tot de allereerste danspasjes in de Boogie Bar. Met uitgesponnen Chuck Berry versies zoals ‘Sweet Little Sixtien’, Johnny B Good’ en ‘Route 66’ vloeide het gerstenat dan ook rijkelijk.

Deep And The Dudes maakten voorheen vooral naambekendheid als The Bluescrowns. Als Liz Mandeville uit Chicago in de lage landen is voor een concertreeks fungeert de Nederlandse bluesgroep steevast als begeleidingsband. Met een jarenlange podiumervaring kruiden ze hun sound vooral met West Coast jump, swing en Chicago getinte nummers. De hemelse bewogenheid van Daan Provoot laat zich makkelijk uiten door een grote dynamiek in de ritmiek van gitarist Paul Voestermans, bassist Arno Vervest en drummer Sjaak Korsten. De swingende originele composities van het kwartet laten zich heerlijk inwerken door covers uit het rijkelijk bluesidioom.

Tijd voor het zwaardere werk. Gwyn Ashton vliegt er meteen staalhard in en nummers uit zijn laatste album ‘Radiogram’ bliksemen ons als het ware meteen uit onze sokken. Samen met Nick Skelson (bas) en Damien Williams (drums) volgen de
hoogtepunten elkaar in razend tempo op. Songs als ‘Don’t Wanna Fall’, ‘Let Me In’ en vooral de Willie Dixon klassieker ‘I Just Wanna Make Love’ komen live uitermate goed tot hun recht. Ashton begon uiteraard solo aan zijn concert. Gewapend met een Weissenborn lapsteel, de vintage resonator dobrogitaar en een footstomp, grasduinde Ashton met songs als ‘Ain’t Got Time for That Stuff’ en het uptempo ‘Ain’t My Style’ (uit het album ‘Prohibition’) in zijn rijkelijk archief.

Het bluesenthousiasme van Filip More verdient een warm en hartelijk applaus. Hopend op een 12e editie van het More Blues Festival trokken wij vol blijheid door het nachtleven van Zottegem.