More Blues Fest 2016 (review, pictures)

More Blues Fest,
Zottegem,
15-05-2016,
Tekst en fotoalbum : Philip Verhaege.

Filip Morre…. boegbeeld, vriend en zielsgenoot van het eerste uur. Nog steeds verstaat hij de kunst om het festivalgebeuren op de landkaart te plaatsen. Gratis is een woord uit de vorige eeuw. En toch slaagt hij met brio in zijn opzet om zijn festival gratis te houden. Op vrijdag waren de weergoden Zottegem nog goed gezind. Op zaterdag hielden we het enkel droog, al daalde de temperatuur met enkele graden. Gelukkig konden wij ons opwarmen aan de bands. Het muzikale niveau ging dan ook crescendo en gestaagd de hoogte in. Het podium behoort tot de knapste producties uit ons blues landschap…. en de sanseveria’s, ja die vrouwentongen ?!

Chilly Willy mocht het spreekwoordelijke vuur aan de lont steken op dag twee van het More Blurs Festival. Deze ervaren rotten hadden in 1992 het gekke idee om een bluesband op te richten. Niemand die toen dacht dat ze anno 2016 nog steeds het podia onveilig zouden maken. Met verschillende bezettingen, vaak met uiteenlopende karakters, haalt de band nog steeds een hoog en aanvaardbaar niveau. Vocalist Den Huibbe vind al een tijdje zijn soulmates in drummer Walter Cuyvers, Wim Vandemeulebroecke (bas), gitaristen Andy Aerts en Alain ‘AC’ Counye en mondharmonicavirtuoos Rudi ‘Mr White’ Eens.

Huibbe trachtte de sfeer in de tent te blazen met songs als ‘This Is Hip’ (John Lee Hooker) en ‘Ti Na Ni Na No’ van Slim Harpo. Tijd voor heuse een polonaise op het podium. Huibbe siert zijn megafoon, maant het weinige volk aan tot enige danspasjes, en schudde tot slot met ‘Shake Your Hip’ een betoverende versie uit zijn mauw.

De Londen gebaseerde band The Sharpees vonden hun ontstaan in het jaar 2004. Dit Britse collectief brengt swingende blues, knappe rock-‘n-roll, en met een ferme lap boogiewoogie boren ze de sound van de sixties aan. Uiteraard vloeiende heel wat songs uit hun recentste album ‘Mississippi Thrill’. Wat ons vooral bijblijft zijn de songs ‘Fooled Again’, waar The Sharpees- trein ongelooflijk versnelde en Bill Mead ons compleet betoverde met opwindende gitaarsolo’s en ruw stemtimbre, en ‘Crazy Woman Blues’. Drummer Brendan O’Neil hanteerde de drumsticks tussen 1981 en ’91 voor Rory Gallagher en drumde tussen 1991 en 2014 bij Nine Below Zero. En net hij neemt het trio op sleeptouw. Bassist Baz Payne gaat gretig mee in het bruutheid en legt de basis voor het funky begeesterde ‘Song for Alie’ en de rocktunes van ‘Trucking on the E15’. Mondharmonicavirtuoos Billyboy Miskimmin speelde in het verleden bij The Yardbirds en Nine Below Zero en is een meerwaarde voor de beoogde sound van The Sharpees. Met zijn hoge stemmetje bij het nummer ‘One The Road Again’ (Canned Heat) doet hij zelfs het origineel enigszins verbleken. Voorts was ook John Mayalls ‘Riding On The L&N’ een absoluut hoogtepunt. Knap optreden dat mijn inziens veel te vroeg geprogrammeerd stond.

Phil Bee’s Freedom is een 6-koppige band die drie jaar geleden werd opgericht. Vorig jaar wonnen ze de Dutch Blues Challenge. Waren Runner up European Blues Challenge in 2016 en Semi Finalist op de IBC in Memphis. Alweer geen klein bier dus op het podium in Zottegem. Vocalist Phil Bee, die we nog kennen van bij King Mo,laat zich begeleiden door Berland Rours en John F. Klaver (gitaren), Pascal Lanslots (keyboard) drummer Marcus Weymaere en en bassist Phil Hermes. Twee jaar geleden hielden ze met enige fierheid het album ‘Caught Live’ boven de doopvond. De set was stevig onderbouwd met funky bluesklanken, zoals in ‘For My Brother’ en ‘Memphis Moon’, dat meteen ook aanzette tot enige danspasjes. De heavy gitaar duels werden op amortiserend wijze ingevuld door de knappe keyboardtunes en strakke baslijnen.

Tijd voor een heerlijke hamburger, wat gestenat en een (h)eerlijke babbel met Ryan Lamb.

Ryan Lamb And The Bearded Bluesbrothers mochten het succesverhaal verder inleiden. Het Britse gitaarwonder Ryan Lamb werd geboren op 07 juli 1986 in Blyth, Northumberland. En om met een fruitige en clichématige verwoording te termineren, de appel valt ook hier niet ver van de boom want Ryan is de zoon van de legendarische harmonicaspeler Paul Lamb. Backstage keuvelden we gezellig samen met Ryan, en hij verzekerde ons dat zijn pa alweer in goede gezondheid verkeerd. Gelukkig maar! Ryan is geen flauw afkooksel van zijn natuurlijke verwerker en belichaamt op subtiele wijze de West Side Chicago blues stijl. Lamb vond voor deze gelegenheid backing bij onze landgenoten Johan Mares (vocals), drummer Didier Feys, bassit Wouter Everaert, Stefaan (gitaar) en Bert Descamps op mondharp. Met oppermachtige nummers als ‘Clownin’ en de ballade ‘My Own Fault’, die met een vette knipoog naar Magic Sam werd geperformet en het swingende ‘Matchbox’ werden we uit onze spreekwoordelijke sokken geblazen.

De Mississippi Bigfood Band wordt steevast bedolven onder de meest positieve superlatieven. We waren dan ook uitermate benieuwd naar hun liveshow. De band werd vorig jaar opgericht met zangers Christina Vierra in het middelpunt. Deze powervolle bluesdiva komt uit Boston, Massachusetts en vormt samen met Doug McMinn (drums, bluesharp), Ashely Bishop (gitaar), Cade Moore (electrische gitaar) en Chris Pitts (sigarbox gitaar) de basis voor de band. Uit het gelijknamige album werden nummers als ‘Mighty River’ en ‘Burn That Woman Down’ meteen bedolven onder Miss Viera naturelle, assertieve en passionele stem. In deze songs hanteert ze vlotjes haar ukelele en dept ze de arrangementen in heerlijk Delta geïnspireerde tunes. En toch laat de band zich niet in een eenzijdig hoekje drummen. Het blues en country getinte ‘Wag The Dog’ was hier alvast het overduidelijkste bewijs. De powervolle gitaarriffs in ‘Who’s Gonna Run This Town’ rollen zo de loper uit voor de ballade ‘You Did’, het uptempo ‘The Hunter’ dat met opzwepende harpschikkingen werd ingekleurd en het Delta geïnspireerder ‘Tree Knockin’. De coverkeuze vielen voor ‘Got My Mojo Working’ en het opvallende ‘These Boots Are Made For Walking’ van Nancy Sinatra.

Laurence Jones mocht de tweede dag afsluiten. Ik ben inmiddels de tel kwijt hoe dikwijls ik Laurence al live aan het werk zag. En wat ons vooral opvalt is dat de jonge Jones nog steeds progressie maakt. De wisselwerking met zijn bandleden zijn dan ook navenant. Vooral de Ruf Records huisbassist Roger Innes blijkt een gewillig slachtoffer te zijn. Laurence Jones werd zopas genomineerd voor de Britse Blues Awards in de categorie ‘Guitarist of The Year’, en werkt volop aan een nieuw album. Jones putte kracht uit songs als ‘Good Morning Blues’ en ‘Higher Ground’ en slingerde zijn gitaarriffs in het rond met ‘All I Need’ en het opwindende ‘Set It free’. Helaas dacht de lichtman dat hij in The Krypton aan het werk was. Een stellage aan flitsende spots boucen op de dreunen van Laurence Jones.