2017 REVIEW : ROGER HODGSON

Na een briljant concert van Paul Carrack enkele weken geleden was het vanavond de beurt aan nog zo’n fantastische singer-songwriter: Roger Hodgson. Ondanks het feit dat hij sinds 1983 als solo-artiest aan de slag is, zijn naam en unieke stemgeluid blijven onlosmakelijk verbonden met de symphonische rockband ‘Supertramp’. In de schoot van deze legendarische groep schreef Roger Hodgson een resem hits bij elkaar, nummers die het predicaat ‘tijdloos’ méér dan verdienen. Albums als ‘Crime of the Century’ (1974), ‘Even In The Quietest Moments’ (1977) en ‘Breakfast in America’ (1979) horen dan ook thuis in elke muziekcollectie ! En voor wie twijfelt aan deze stelling … meer dan 60 miljoen verkochte Supertramp albums moeten volstaan als tegenargument, niet ?

Geboren in Porthsmouth (UK) op 21 maart 1950 begon Roger Hodgson reeds op 12-jarige leeftijd met het componeren van eigen nummers. Na zijn schooltijd nam hij zijn eerste single ‘Mr. Boyd’ op met een groep sessiemuzikanten, waaronder Reg Dwight … die we vandaag de dag beter kennen als Elton John. Wist hij met deze single nog geen internationaal succes te forceren, zijn toetreden tot Supertramp in 1970 zou resulteren in wereldhits als ‘Dreamer’, ‘Breakfast in America’, ‘The Logical Song’, ‘Give a Little Bit’ en ‘Take the Long Way Home’. Ook op zijn solowerk, met o.a. de niet te versmaden albums ‘In the Eye of the Storm’ (1984) en ‘Open The Door’ (2000), bleef Roger Hodgson zijn onmiskenbaar talent als componist en muzikant verder etaleren. Kortom, een oeuvre om U tegen te zeggen en op de toegangsdeur van het Koninklijk Circus te Brussel preek dan ook het bordje ‘sold out’…

Het moet een fantastisch gevoel zijn als je als muzikant het podium mag betreden en al meteen een fabelachtig applaus in ontvangst mag nemen, nog voor de eerste noten van ‘Take the Long Way Home’ en ‘School’ weerklonken… Perfecte start van wat een subliem avondje symfonische rockmuziek zou worden, met een ‘sound’ om U tegen te zeggen! Met zoveel hits op je palmares hoef je er bovendien ook niet om te malen om een icoon als ‘Breakfast in America’ al vroeg in je setlist te positioneren. Roger Hodgson deed dat dan ook niet en het vormde trouwens een mooi tweeluik met ‘Hide in Your Shell’ uit het ‘Crime of the Century’ album.

Uiteraard kwam ook zijn solowerk aan bod: in ‘Puppet Dance’ (‘Hai Hai’, 1987) vertaalt Roger Hodgson het gevoel om afscheid te nemen van een dierbare en hoe dit een plaats te geven in je leven … tekstueel een zeer pakkend nummer. Maar het was het folky ‘Along Came Mary’ (‘Open The Door’, 2000) dat het publiek terecht deed rechtveren voor een eerste staande ovatie! Niet alleen de prachtige zanglijnen van Roger Hodgson vielen op, vooral de Uilleann pipes-partijen van multi-instrumentalist Aaron Macdonald en de mooie percussieve opbouw leidden tot een geweldige climax! Afsluiter van de eerste set was ‘The Logical Song’, waarschijnlijk hét Supertramp nummer bij uitstek, met zijn kenmerkende Wurlitzer piano-sound en misschien wel één van de beste saxofoonsolo’s ooit ! Tijdens de 15 minuten durende pauze, waarvan ik dankbaar gebruik maakte om al wat voorbereidend redactioneel werk te verrichten, realiseerde ik me nogmaals wat voor een briljant oeuvre Roger Hodgson reeds bij elkaar pende … Geloof me, slechts een handvol artiesten kunnen dergelijk kwalitatief songmateriaal laten horen en, van meet af aan, zo gul met wereldhits strooien.

Deel 2 werd geopend met ‘Child of Vision’, mijn favoriete track uit het ‘Breakfast in America’ album, zeker één van de meer progressieve rockgetinte nummers van de avond met fraai pianowerk van Kevin Adamson. Uit datzelfde album kregen we eveneens een schitterende versie van ‘Lord Is It Mine’ waarin Roger Hodgson een vocale topprestatie afleverde en het intens genieten was van de subtiele baslijnen van David J. Carpenter.

Opnieuw kregen we een zeer evenwichtige set geserveerd waarin ook het eigen werk weer zijn terechte plaats kreeg. Met ‘Death and a Zoo’ (‘Open Door’,2000) kregen we een magistraal epos voorgeschoteld waarmee Roger Hodgson bewijst dat hij ook de geknipte man zou zijn om schitterende soundtracks te componeren. Het staafde ook meteen zijn statement dat Bryan Head de beste drummer was waarmee hij ooit werkte. Hét kippenvelmoment, met ‘Even in the Quietest Moments’ als dichte concurrent, was echter voorbehouden aan de pianoballade ‘Only Because of You’ uit Hodgson’s eerste soloplaat ‘In the Eye of the Storm’ (1984). Voorzien van hemelsbrede strijkersarrangementen en meerstemmige zangpartijen ging deze song door merg en been, een gevoel dat met gemak ook reikte tot in de harten van het publiek dat in de nok van het Koninklijk Circus zat …

Uit datzelfde album diste Roger Hodgson vervolgens ‘Had a Dream’ (Sleeping With the Enemy)’ op en dit met het vriendelijk verzoek om de zitjes te laten voor wat ze waren … Een oproep die niet in dovemansoren viel en dit up-tempo nummer, met een uitstekende elektrische gitaarsolo van Hodgson trouwens, zorgde dan ook voor een stormloop richting podium. De reguliere set werd op sublieme wijze afgerond met twee Supertramp-klassiekers en die eer viel te beurt aan ‘Dreamer’ en ‘Fool’s Overture’, een meesterwerk uit de rijke en boeiende catalogus van de progressieve rockmuziek! En tevens de uitgelezen kans om Roger Hodgson’s begeleidingsband uitgebreid te bewonderen … Klasse !!!

Rodger Hodgson bewees vanavond niet alleen wat voor een meesterlijk componist en performer hij is, het was vooral het mooiste bewijs dat de symfonische en progressieve rockmuziek nog steeds ‘alive and kicking’ is ! Jammer genoeg niet in de mainstream media, maar zéker in de harten van elk rechtgeaard muziekliefhebber. Overmeesterd door dit gelukzalige gevoel, heb ik oprecht genoten van een unanieme en oorverdovende roep om ‘méér’ ! Het muziekgenre dat me zo nauw aan het hart ligt, kreeg vanavond – in het Koninklijk Circus – een royaal en begeesterend eerbetoon door één van de grootmeesters in het genre zelve… En dat werd gepast gevierd met 3 prachtige toegiften: het fragiele, en op de 12-string gitaar gespeelde, ‘Two of Us’ (uit ‘Crisis? What Crisis?’, 1975) en meesterlijke vertolkingen van ‘Give A Little Bit’ en ‘It’s Raining Again’. Weet je, het had voor mijn part zelfs mogen vriezen en sneeuwen toen ik terug naar de wagen stapte, 9 juni 2017 kon niet meer kapot na dit geweldig concert! En je wil écht niet weten hoe zalig het was om bij mijn thuiskomst de foto-oogst te evalueren, genietend van een lekkere Sint-Bernardus Abt 12 én met het fantastische Supertramp live-album ‘Paris’ (1980) op de achtergrond … Hemels … !

In naam van Liveacts Belgium, mijn welgemeende dank aan AA Productions, het Koninklijk Circus en voltallige crew … maar bovenal aan Roger Hodgson en zijn fantastische band!

ROGER HODGSON
Koninklijk Circus – Brussel (B)
09 juni 2017
Tekst en fotoalbum : Jo De Boeck