Een rasartiest uit eigen land die toch ook eens in het Liveacts Belgium vizier moest komen is ongetwijfeld ‘Daan’. Na een vele omzwervingen met bands als Citizen Kane, Running Cow en Volt was het wachten op zijn samenwerking met ex-Deus-gitarist Rudi Trouvé (in 1997) vooraleer Daan Stuyven de Belgische cultscène ondersteboven zou zetten met de experimentele rockband Dead Man Ray. Inmiddels is Daan als solo-artiest al bijna 2 decennia heel prominent aanwezig in de Vlaamse muziekwereld….als grensverleggend componist, uitstekend performer, soms ook als ‘enfant terrible’ want wie herinnert zich niet het ‘Linkerwoofer’ in 2013?
Redenen genoeg dus om Daan eens aan het werk te zien en waar kon ik dat beter doen dan in de Spirit of 66 te Verviers? Een gedurfde zet, maar eens te meer een bewijs dat iedereen aan zijn trekken komt in deze venue en bijgevolg hun concertagenda maar eens wat vaker moet checken!
Zijn eerste soloplaat ‘Profools’ (1999) was de start van zijn persoonlijke reis waarin Daan zich langzaam losmaakte van zijn Dead Man Ray verleden. Op de platen ‘Bridge Burner (2002) en ‘Victory’ (2004) kreeg zijn eigenzinnige mix van rock en dance meer en meer vorm en de singles ‘Victory’ en ‘Housewife’ leidden zelfs naar een ZAMU-award voor beste album van 2004. In 2005 verraste Daan met de relase ‘Cinema’ waarin de focus lag op de filmmuziek die hij componeerde, terwijl hij in 2006 scoorde met het album ‘The Player’ waarvan de gelijknamige single verkozen wordt tot beste song op de ZAMU-awards. Hij ontving in 2007 ook de ‘Lifetime Achievement Zamu-Award.
Op ‘Manhay’ (2009) waren de synths wat minder prominent aanwezig maar het album leverde hem in 2010 en 2011 toch weer mooi de MIA’s op voor beste mannelijke soloartiest. Ook op de albums ‘Simple’ (2010), Concert (2011) en ‘Le Franc Belge’ (2013) en ‘The Mess’ (2015) bleef Daan Stuyven zijn grenzen verleggen en onverstoord zijn ding doen. Het bracht ons terug naar de roots van zijn eigen repetoire, maar ook naar de klanken uit zijn jeugd waar ook het Franse chanson, filmuziek en onvervalste rock & roll deel van uitmaakten.
‘Nada’ (2016) is misschien wel het album waarop we een ‘nieuwe’ Daan te horen krijgen, de plaat waarop de artiest zichzelf herondekt… Aan de oorsprong ligt een trip naar Catalonië met fotograaf Peter De Bruyne in het kader van een multidisciplinair project. Of dit album écht het definitief beginpunt is voor het verkennen van nieuwe paden zal de toekomst moeten uitwijzen, want wie zal het zeggen wat deze muzikale duizendpoot nog in petto heeft? Maar het is ongetwijfeld wèl een zeer interessant moment om hem op de planken te zien…
Omstreeks 21.00u betraden Daan en band het podium van een broeierig warme – en volgepakte – Spirit of 66. Dat er een flinke delegatie Vlaamse fans gingen neerstrijken lag in de lijn der verwachtingen, maar het viel me toch op dat ook muziekliefhebbers uit onze buurlanden weer talrijk present tekenden. Samen zagen we Daan, strak in het pak, de set openen met de instrumentale soundscape ‘Fermavida’, ‘Wrong Heart’ en ‘Nontrol’ waarin zijn lage bezwerende stem uitstekend tot zijn recht komt. ‘Nada’ was dus initiëel een project waarbij Daan een soundtrack zou aanleveren bij de foto’s van Peter De Bruyne, het werd alsnog een album. De desolate en dorre landschappen inspireerden Daan dus in de mate dat het uiteindelijk ook zoveel meer werd dan een roadtrip… Het werd tevens een louterende tocht die leidde tot een herbronningsproces, de stilte en beelden resulteerden in een confrontatie met zichzelf en die zitten, veelal in metaforen verhuld, vervat in de teksten die hij na zijn terugkeer schreef. Het album ‘Nada’ werd vanavond uitgebreid voorgesteld, de volgorde van de tracks werd echter flink gewijzigd wat de flow van het concert zeker ten goede kwam.
Zo kregen we na het donkere ‘Temptation’ plots het zeer dansbare ‘Seven Lives’ met die mooie begeleiding op acoustische gitaar en fraai melodieus soleerwerk van Geoffrey Burton, die we ook kennen van samenwerkingen met o.a. Arno, Axelle Red en Absynthe Minded. Geoffrey Burton bewees vanavond trouwens wat een uitmuntend gitarist hij is en zo pakte hij in ‘Blurred’ uit met wel heel experimenteel en innovatief gitaarwerk. Reken deze song zeker maar bij één van de hoogtepunten van dit concert. Dat Daan al geruime tijd met deze muzikanten samenwerkt en er al vele watertjes mee doorzwommen heeft sprak ook duidelijk uit de blik die hij zijn muzikanten toewierp bij de song ‘Friend’. Misschien wel het meest toegankelijke nummer uit die nieuwe plaat en de versie die we vanavond te horen kregen was écht pure klasse.
In ‘Damage Goods’, met onmiskenbare Americana-invloeden, etaleerde Daan dan weer zijn grote veelzijdigheid en charisma en ontspon zich een mooie vocale wisselwerking met drumster Isolde Lasoen. Het contrast met het instrumentale – pulserende – synth-nummer ‘Propellor’ kon niet groter zijn…maar het leverde wel het bewijs dat Daan terecht beschouwd wordt als één van de meest innoverende en getalenteerde singer-songwriters in Vlaanderen en ver daarbuiten. En vooral ferm zijn eigen ding blijft doen.
Maar uiteraard kwam er ook wat ouder werk aan bod en met ‘Decisions’ nam Daan ons mee naar het album ‘Manhay’. Hoe zeer de fans het nieuwe album ook waarderen, Daan wist perfect dat het moment aangebroken was om even in het verleden te duiken. Gevolgd door het tweeluik ‘La Vraie Decadance’ en ‘Everglades’ (uit het ‘Le Franc Belge’-album) werd er plots duchtig meegezongen, geklapt en gedanst in Verviers. Het zette Daan zelfs aan om het podium even te verlaten en het dolenthousiaste publiek te vervoegen. Het Bowie-achtige ‘The Mess’, van het gelijknamige album, kreeg de eer om de reguliere set in schoonheid af te sluiten.
Daan weet dus écht wel hoe een concert en sfeer op te bouwen en met ‘Icon’ greep hij terug naar één van zijn beste songs uit zijn repertoire. Veel dichter bij Johnny Cash kan je écht niet komen… Met de klassiekers ‘Exes’, ‘Victory’ en ‘Housewife’ bevestigde Daan zijn uitstekende live-reputatie en vakmanschap en zorgde ervoor dat de Spirit of 66 volledig uit de bol ging. Het leverde Daan en band een oorverdovende staande ovatie op en die was, wat mij betreft, méér dan verdiend.
Met dank aan Francis Geron en de Spirit of 66-crew.
Line-up :
Daan : Vocals & guitar
Isolde Lasoen : Drums, percussion & backings
Geoffrey Burton : Guitars
Jeroen Swinnen : Synths & backings
Jean Francois Assy: Bass & backings
Setlist :
Fermavida
Wrong Heart
Nontrol
Temptation
Seven Lives
King of Nothing
Blurred
Wheel
Friend
Forever Man
Damage Goods
Propeller
Brand New Truth
Desicions
La Vraie Decadance
Everglades
The Mess
_____________________________
Icon
Exes
_____________________________
Victory
Housewife
liveactsbelgium.com 