FISH
Spirit of 66 – Verviers
16 november 2018
Tekst en foto’s : Jo De Boeck
Als er dit jaar één naam hoog op mijn verlanglijstje prijkte, was het ongetwijfeld het concert van Derek William Dick … beter gekend als Fish. Deze boomlange Schot was niet alleen vocalist voor de neo-progressieve rockband Marillion (1981-1988), hij etaleerde er ook zijn uitmuntend talent als song- en tekstschrijver. En ook in zijn succesvolle solocarrière blijft Fish garant staan voor schitterende songs en poëtische teksten. Ondergetekende bleef Fish dus ook ná zijn Marillion-periode met veel belangstelling en respect volgen.
Deze ‘Weltschmerz/ Clutching at Straws’ tour sprak me dan ook méér dan aan. De nieuwe EP ‘Parley with Angels’ gaf de fans niet alleen een inkijk in het komende album ‘Weltschmerz’, ook een integrale uitvoering van zijn laatste plaat met Marillion, ‘Clutching at Straws’ (1987), klonk als muziek in mijn oren. Deze schijf geldt nog steeds als één van de referentiewerken in het genre, maar is tevens het favoriete album van Fish zelf. En…laat het ook voor mij het album van mijn voorkeur zijn uit zijn Marillion-periode.
De verwachtingen waren dus hoog gespannen en het verbaasde me dus totaal niet dat het concert in de Spirit of 66 moeiteloos uitverkocht raakte. Maar het zou een avond van gemengde gevoelens worden…
Vlak voor het concert attendeerde een fan mij erop dat Fish, in de aanloop naar het concert, een niet al te positieve mededeling wereldkundig maakte op de sociale media. De venue en backstage werden er wat op de korrel genomen, gevolgd door de uiting van verlangen naar huis… Ok, een vleugje sarcasme en humor zijn nooit ver weg bij Fish, toch bekroop ons het onbehaaglijk gevoel dat dit misschien het concert ‘teveel’ kon worden na een lange Europese tour? Want ook in Heerlen zat het al niet echt optimaal met de ‘mood’… Maar goed, dan denk je dat het allemaal niet zo een vaart zal lopen, want een succesvolle tour afsluiten in een uitverkochte Spirit of 66 lijkt me persoonlijk allesbehalve deprimerend. Zeker als iedereen in de venue klaar staat om je als artiest in de armen te sluiten en je met pakken ‘good vibes’ terug richting Schotland wenst te zien reizen…
Wel, de eerste 3 à 4 nummers (‘Slàinthe Mhath’, het nieuwe ‘Man With A Stick’, ‘Hotel Hobbies’ en ‘Warm Wet Circles’) gingen voor vele mensen op de eerste rijen compleet de mist in door een bijzonder slecht gehumeurde en kribbige Fish. Wat absoluut niet hielp was het feit dat een overenthousiaste fan, enkele rijen achter mij, beelden schoot…mét flits. Als ervaren concertfotograaf (met persaccreditatie) weet je dat dit absoluut ‘not done’ is. Dat het Fish triggerde tot een kleine donderpreek en de reactie ‘Go home and read your manual first’ kon ik dus nog enigszins begrijpen. Het ontlokte zelfs een grijns op mijn gezicht. Maar wat volgde kon echter totaal niet door de beugel, fotografen kregen een priemende vinger en/of afwijzende blik toegeworpen bij quasi elke poging tot het schieten van een beeld. Wat 90% van de aanwezigen niet zag, was het feit dat een fotograaf/fan plots zijn toestel uit zijn handen zag gegraaid worden door een ziedende Fish!!! In een vlotte beweging werd het toestel ook instant richting de coulissen gekeild. Of daar een roadie stond om het op te vangen kon ik niet zien, maar dat leek Fish ook niet echt te kunnen deren… Dit kan écht niet!!! Ik heb persoonlijk geen enkel probleem om afspraken en geldende restricties na te leven, ik onderschrijf tevens het recht van elke artiest om zelf dat kader te creëren waarin pers, artiest en fans in optimale omstandigheden kunnen werken en genieten. Dat het daar aan ontbrak moet je als artiest met je tourmanagement aankaarten, en niet op dergelijke manier met je fans en de aanwezige persfotografen in de clinch gaan tijdens je concert. Persoonlijk (mogelijks waardevolle) camera’s, of zelfs smartphones, gaan confiskeren is gewoonweg een brug te ver! Ter verdediging van Fish: ook ik erger me soms aan mensen die concerten integraal filmen op hun smartphone, of er honderden (vaak kwalitatief ondermaatse) beelden mee schieten en de concertbeleving ernstig verstoren voor andere fans. Daar mag terecht op gereageerd worden en dat kon door dat bv. na je eerste nummer, op een kordate doch beleefde manier, kenbaar te maken. Zelfs doorspekt met zwaar sarcasme of een met fikse Schotse vloek erbij, ik had het Fish absoluut niet kwalijk genomen. Ik weet zeker dat die approach ook veel meer effect,begrip en sympathie zou opleveren. Maar als je aversie zo diep zit, dat het ook voor de pers onbegonnen werk was om enkele kwalitatieve beelden te schieten, dan leg je misschien beter meteen een algemeen verbod op elke vorm van beeld-en geluidsopnamen op als artiest. Misschien niet leuk voor de pers, maar ten minste wel klaar en duidelijk. Just for the record: ik heb mét persaccreditatie welgeteld 4 beelden kunnen maken in 3 songs…ik had de boodschap wel al snel begrepen en borg mijn toestel veilig op. Maar best ook want ik stond pal voor hem. Ik kreeg er achteraf een goedkeurende ‘hoofdknik/duim’ voor van Fish, maar ik had dat heus ook wel gedaan op louter vriendelijk verzoek en dan had ik misschien ook de rest van het optreden optimaal kunnen genieten. Nu was dit evenwel een ferme domper op de avond en ook tal van niet-fotografen waren verbouwereerd door deze vertoning. Voor de volledigheid: na het optreden werd het toestel terugbezorgd en blijkbaar zonder schade. Maar mijn score voor ‘sfeer en gezelligheid’ in de aanvangsfase van het concert bespaar ik je dus…
Gelukkig was het aantal ooggetuigen van dit ‘Fish doet een Meuris’ke’ moment relatief laag en was het muzikaal wel de moeite waard om Fish en zijn muzikanten aan het werk te horen. Het integrale ‘Clutching at Straws’ album passeerde uiteindelijk de reveu met inbegrip van enkele B-kantjes van de destijds uitgebrachte singles. Voor de Marillion fanaten dus een hele mooie ervaring, want de songs hebben de tand des tijds meer dan goed doorstaan. En ja, zelfs zonder de hoge uithalen van destijds, blijft Fish’ stemtimbre essentieel voor impact die nummers als ‘Torch Song’, ‘White Russian’ en het fantastische ‘Sugar Mice’ nog steeds hebben. Dikke pluim ook voor de band, ondanks de valse start lieten zij zich op geen enkel moment uit hun lood slaan. Vooral bassist Steve Vantsis en gitarist Robin Boult imponeerden meermaals met mooie melodielijntjes en soli. Gelukkig was Fish zijn humeur inmiddels al flink bijgedraaid, de witte wijn deed wonderen blijkbaar. Al was de sneer omtrent de kwaliteit ervan ook niet echt nodig. Of was het de gedachte aan de warme open haard thuis, die steeds dichter kwam, die een positieve invloed had op Fish… Ik laat het in het midden, maar het verschil in attitude was enorm en méér dan welkom.
Ook unaniem goedgekeurd is dat nieuwe materiaal want ‘Little Man What Now’, ‘C Song’ en ‘Waverley Steps’ zijn mooie toevoegingen aan dat al rijke oeuvre.
Zo wist Fish met afsluiters ‘Tux On’ en ‘Incommunicado’ alsnog een muzikaal mooi concert af te sluiten en zal het voor het merendeel van een uitverkochte Spirit of 66 een heel blij weerzien geweest zijn met Fish! Maar persoonlijk blijf ik, zelfs 24 uur later, met een wrang gevoel achter, dit had voor ‘iedereen’ een schitterende avond kunnen en moeten worden…
Mijn dank aan Francis Geron en de Spirit of 66 crew voor de hartelijke ontvangst en organisatie!!!
Tekst en Foto’s : Jo De Boeck
liveactsbelgium.com 